“Στις παρουσίες, ακόμα και στις πιο δυσάρεστες, υπάρχει κάτι στο ανθρώπινο σαρκίο έτοιμο να προσαρμοστεί, έτοιμο να αποκαταστήσει τη δυσαρέσκεια. Αυτό το κάτι το νιώθεις στο στομάχι ως αίσθηση της προσαρμογής των σπλάχνων, ικανότητα σωματική. Στην απουσία, αντίθετα, έχουμε σπασμένες χορδές της ύπαρξης. Τα ημιτόνια, ο ρυθμός, η διάρκεια, όλα κινούνται αναρμόνιστα ή σιωπούν. Στην απουσία, στον θάνατο, αναζητούμε έναν χορδιστή, καθώς ο άνθρωπος της ερημιάς, που μοιάζει με κλειδοκύμβαλο, μένει βουβός στη γωνιά και σκονισμένος.”