“Το νησί μας δεν άργησε να βρει τον παλιό του ρυθμό. Οι γάτες πολλαπλασιάστηκαν. Ο φόβος έφυγε, το ίδιο και η καχυποψία. Θα έλεγε κανείς ότι δεν είχε συμβεί ποτέ ο μεγάλος διωγμός, ο φριχτός εκείνος κατατρεγμός. (...)
Όλα είναι τόσο ήρεμα..., τόσο γαλήνια..., τόσο ειρηνικά...
Πώς είναι δυνατόν να συνέβησαν όλα αυτά που συνέβησαν, αναρωτιέμαι, και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί, δεν πρόκειται να συμβεί πάλι κάτι τέτοιο.”