“~ Τον πόνο διώξε ~

Γνωριστήκαμε σε τόπους ξένους
άγρυπνος σε ψάχνω μέχρι την αυγή
όνειρο γαλάζιο του πελάγους
έλα σαν βροχούλα στη δική μου γη.

Καράβι πάρε με στην ξενιτιά
πετάνε τα πουλιά στα ξάρτια
σκαρί που δεν φοβάσαι το βοριά
τον πόνο διώξε μου από τα μάτια.

Καράβι μου ποθώ να’ ρθω στα ξένα
φάροι και λιμάνια όλου του κόσμου γη
ζώντας στ' ανεμοδαρμένα βράχια
με ξωτικά θαλασσινά θαμμένα εκεί

Καράβι πάρε με στην ξενιτιά
πετάνε τα πουλιά στα ξάρτια
σκαρί που δεν φοβάσαι το βοριά
τον πόνο διώξε μου από τα μάτια.

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”