“محمود دولت‌آبادی (خطاب به بزرگ علوی): تفاوت عظیمی بین روابط هنری در خطّ اصلیش بین هنرمندان دورۀ شما –مثلاً سالهای 30 و 32– و الأن وجود دارد. آن تفاوت این است که حتّی اجتماعی‌ترین هنرمندان ما کارشان را تنها انجام می‌دهند. شما قبلاً در حرف‌هایتان گفتید که ما جمع می‌شدیم و از روابط خودتان با "هدایت" صحبت کردید. امّا در اینجا، همه و ما و مثلاً "احمد محمود" که یکی از برجسته‌ترین هنرمندان و نویسندگان سالهای بعد از 32 است، تا امروز به‌تنهایی کار کرده است؛ دقیقاً به‌تنهایی. منظورم این است که خفقانی را که "مؤمنی" بدان اشاره کرد، در اینجا بسیار ملموس است. فکر نمی‌کنم که «همسایه‌ها» را قبل از انتشارس غیر از آقای "[ابراهیم] یونسی" کس دیگری خوانده باشد. این خفقان مانع از بوجودآمدن ارتباط سالم بین نویسندگان شده؛ مثلاً من دلم می‌خواسته که با دل سیر "احمد محمود" را ببینم، ولی تا حالا نتوانسته‌ایم حتّی نیم‌ساعت باهم حرف بزنیم. اینهاست اثرات عجیب و غم‌انگیز و وحشتناک خفقان. ولی وقتیکه می‌گویند "بزرگ علوی"، خواهی‌نخواهی "صادق هدایت" و "[مسعود] فرزاد" و بقیه، یعنی اجتماع هنرمندان در یک عصر به ذهن می‌آیند. درحالیکه الأن اگر بگویند "احمد محمود"، یک نفر را می‌بینید که در گوشه‌ای ایستاده و کاری انجام می‌دهد. این جنبۀ روانی فشار شرایط است.”