“დასავლელი ადამიანის პრობლემა სხვა ადამიანთან ბრძოლა ან ბუნებრივი რესურსებისთვის ბრძოლა კი არა, საკუთარ გრძნობებთან ჭიდილია - იმაზე დარდია, რის ნებას მისცემს ან რას აუკრძალავს საკუთარ თავს...ასეთი რეპრესიების შედეგად, ის ჭკუიდან იშლება. სინამდვილეში სწორედ მაშინ ვერ ვაკონტროლებთ თავს, როდესაც არ ვიღებთ საკუთარ გრძნობებს, როცა ვთვალთმაქცობთ, თითქოს ჩვენი შინაგანი ცხოვრება განსხვავდებოდეს იმისგან, რაც სინამდვილეშია.
ყველაზე მეტად შვებისმომგვრელი შეიძლება ის იყოს, რომ გრძნობები არასოდეს გვატყუებენ. რა თქმა უნდა შესაძლოა, მათ არასწორ ქმედებებამდეც მიგვიყვანონ...საკუთარ თავთან დაბრუნებული ადამიანი არ უარყოფს გრძნობებს. ეს მათი კონტროლის ერთადერთი გზაა.
მეზღვაური ყოველთვის ენდობა ქარს. სულერთია, მისი მიმართულებით სურს ცურვა ტუ მის საწინააღმდეგოდ. ის ყოველთვის იყენებს ქარს. მეზღვაური არასდროს უარყოფს ქარს.
ადამიანმა არ უნდა გაწყვიტოს კავშირი საკუთარ გრძნობებთან, განურჩევლად იმისა, მათ შესაბამისად მოქმედებს, თუ საპირისპიროდ. ადამიანი, რომელიც საკუთარ გრძნობებს ივიწყებს, კარგავს თავის თავს და ცარიელ ნიღაბს ემსგავსება, რომლის მიღმაც არაფერია. მისი პირით სიყვარულისა და კეთილშობილების ქადაგება კი სიყალბედ იქცევა.”