“در هر رابطه ای لحظه ای مارکسیستی وجود دارد، لحظه ای که اشکار می شود عشق دو جانبه است. و راه حل آن بستگی به ایجاد تعادل میان عشق به خود و نفرت از خود دارد. چنانچه نفرت از خود دست بالا را ببرد، در آن صورت کسی که عشق را دریافت کرده اعلام می کند که معشوق (به هر بهانه ای که بخواهید) لایق او نیست (لیاقت نداشتن بدین معنی که ارزشش را ندارد) حال اگر عشق به خود دست بالا را ببرد هر دو طرف ممکن است بپذیرند که دیدن عشق دو جانبه لزوما شاهدی بر حقارت معشوق نیست، بلکه گویای این است که خودشان تا چه اندازه ای دوست داشتنی بوده اند.”