Vasileios > Vasileios's Quotes

“Αν τα μυθιστορήματα καταργούν την πραγματικότητα, το κάνουν για να την εκθέσουν, για να καταλάβουμε το πραγματικό πρόσωπο των πραγμάτων.”
― Fabio Stassi, La lettrice scomparsa

“We waste time looking for the perfect lover, instead of creating the perfect love.”
― Tom Robbins

“If you only read the books that everyone else is reading, you can only think what everyone else is thinking.”
― Haruki Murakami, Norwegian Wood

“Maybe ever’body in the whole damn world is scared of each other.”
― John Steinbeck, Of Mice and Men

“Until I feared I would lose it, I never loved to read. One does not love breathing.”
― Harper Lee, To Kill a Mockingbird

“Nobody has ever measured, not even poets, how much the heart can hold.”
― Zelda Fitzgerald

“I have always imagined that Paradise will be a kind of library.”
― Jorge Luis Borges

“Never trust anyone who has not brought a book with them.”
― Lemony Snicket, Horseradish: Bitter Truths You Can't Avoid

“Αν δε στοιχειώσεις άνθρωπο, βιβλίο δε στεριώνει”
― Ζυράννα Ζατέλη

“Be yourself; everyone else is already taken.”
― Oscar Wilde

“Whenever you feel like criticizing any one...just remember that all the people in this world haven't had the advantages that you've had.”
― F. Scott Fitzgerald

“Όλοι οι συγγραφείς ξέρουν καλά ότι για να σχηματίσουν έστω μια ιδέα περί αλήθειας πρέπει να διασχίσουν μια ολόκληρη θάλασσα από ψέματα. Αυτό είναι το παράδοξό τους.”
― Fabio Stassi, La lettrice scomparsa

“The better you know someone the less understandable they become. That's what intimacy is - not a threshold of knowledge but a capitulation to ignorance, an acceptance that another person is made as bewildered and ungovernable by her life as you are by yours.”
― Anthony Marra, Mercury Pictures Presents

“Love was a room that appeared when you stepped into it.”
― Kaveh Akbar, Martyr!

“Με τον καιρό, τα όνειρα γίνονταν πια όλο και πιο τρομακτικά, απρόβλεπτα, μακριά σε διάρκεια και ντυμένα πάντα με μια γεύση φυλλώδους μούχλας και τύρφης σαν επίγευση στο στόμα μου όταν ξυπνούσα. Έβλεπα τον κόσμο που είχε πηδήξει από τον Σάλτο να σκαρφαλώνει τον βράχο προς τα πάνω αργά αργά και ύστερα κοπάδια από ζώα σκελετωμένα να ουρλιάζουν στο σκοτάδι τρέχοντας προς το χωριό κάτω από ήχο οιμωγών και πένθιμων κλαμάτων. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα μια θεόρατη πορτοκαλιά κρυστάλλινη σφαίρα ελαφριά σαν μπαλόνι, που κατηφόριζε με μικρά αναπηδήματα από τον Σάλτο στην πλαγιά και με ένα τίναγμα ξαναβρισκόταν ψηλά στην κορυφή, αθόρυβη και ανάλαφρη, σκορπίζοντας ερυθρές και κίτρινες μαρμαρυγές στο μαύρο της νυκτός. Πεταγόμουν στον ύπνο μου και έβγαινα στην αυλή. Εκεί άναβα τσιγάρο και ρωτούσα μέσα στα σκοτάδια τα νυχτοπούλια τι σημαίνουν όλα αυτά, περιμένοντας μια απάντηση.”
― Ανδρέας Νικολακόπουλος, Σάλτος