Peter Boot > Peter's Quotes

“Hätten die Briten bereits europäische Pässe gehabt, hätte bloß die englische Regierung Europa verlassen können, aber Bürger, die ihre Pässe nicht zurücklegen, wären Europäer geblieben, die sie ja sind.”
― Robert Menasse, Kritik der europäischen Vernunft. Critique de la raison Européenne. A critique of European reason.

“Die Gründerväter [der EU] aber hatten vor sechzig Jahren die radikale Einsicht, dass der Nationalismus an der Wurzel besiegt werden muss, das heißt letztlich durch die schrittweise Überwindung der Nationalstaaten.”
― Robert Menasse, Kritik der europäischen Vernunft. Critique de la raison Européenne. A critique of European reason.

“Die Idee der Nation als Solidargemeinschaft wird nun praktisch das, was sie theoretisch immer schon war: reine Fiktion. Alle Phänomene, die heute unser Leben bestimmen oder bedrängen, sind nämlich längst transnational (...).”
― Robert Menasse, Kritik der europäischen Vernunft. Critique de la raison Européenne. A critique of European reason.

“Wat zag hij aan haar, wat dacht hij? Zij moest dan zelf aan hun verhouding denken, hun beider eenzaamheid in deze zonderlinge verbintenis van jaren. Wat wist hij eigenlijk van haar en zij van hem? Zag ook hij haar leven als zij het zijne zag: een hopeloos, illusieloos omlaag gaan naar de dood? Een mislukking, in aard en aanleg geworteld, die hun hele verdere leven bepaald had? Dat scheen hen eerder samen te moeten brengen, terwijl het hen van elkaar verwijderd had. Maar zij geloofde eigenlijk niet, dat hij zo zelfbewust leefde.”
― Frans Coenen, Onpersoonlijke herinneringen

“Regen regen
Allerwegen
Rechte stralen
Water water
Langs de muren
Langs de palen
Vallen vallen
Langs de bomen
Natte auto's
Gaan en komen
Loodrecht op de
Druppelzegen
Overal is
Regen regen”
― Jan Hanlo, Verzamelde gedichten

“we weten zeker er bestaan illusies
maar dat wil zeggen dat ze níet bestaan
en evenzo bestaan er elfen
maar dat wil zeggen dat ze níet bestaan
en feeën die ons helpen te vergeten
dat ze niet bestaan
(...)”
― Jan Hanlo, Verzamelde gedichten

“ik noem je: bloemen
ik noem je: merel in de vroegte
ik noem je: mooi

ik noem je: narcissen in de nacht
waaroverheen de wind strijkt
naar mij toe

ik noem je: bloemen in de nacht”
― Jan Hanlo, Verzamelde gedichten

“Als ich am zehnten Mai erwachte, dachte ich an meine Kinder als an kleine Mädchen, die Hand in Hand über den Spielplatz trippelten. Die beiden eher unangenehmen, lieblosen und Streitsüchtigen Halberwachsenen, die ich in der Stadt zurückgelassen hatte, waren plötzlich ganz unwirklich geworden. Ich trauerte nie um sie, immer nur um die Kinder, die sie vor vielen Jahren gewesen waren. Wahrscheinlich klinkt das sehr grausam, ich wüßte aber nicht, wem ich heute noch etwas vorlügen sollte. Ich kann mir erlauben, die Wahrheit zu schreiben; alle, denen zuliebe ich mein Leben lang gelogen habe, sind tot.”
― Marlen Haushofer, The Wall

“Ich habe mich nie nachts im Wald gefürchtet, während ich in der Stadt immer ängstlich war. Warum das so war, weiß ich nicht, wahrscheinlich weil ich nie daran dachte, daß ich auch im Wald auf Menschen treffen konnte”
― Marlen Haushofer, The Wall

“Dankbar müsse sie sein, sagt Mama immer. Zum erstenmal zweifelt Meta daran. Sie ist nicht dankbar. Sie lebt, und da kann man gar nichts machen. Manchmal ist es angenehm, oft unangenehm und immer eine große Bedrängnis.”
― Marlen Haushofer, Himmel, der nirgendwo endet

“Wie falsch und trügerisch die Welt ist! Zuerst lockt sie bunt und glitzert vor Schönheit, dann tut Mama den Mund auf, und alles verwandelt sich in Bazillen und Gelatine.”
― Marlen Haushofer, Himmel, der nirgendwo endet

“Ich erinnerte mich an gewisse Tage meiner Kindheit ohne Trauer und Wehmut, ja selbst ohne Sympathie. Das kleine Mädchen von damals war tot, erwürgt und verscharrt von großen geschickten Händen. Es war nicht Schade darum, denn es hatte sich kaum gewehrt, und um Dinge und Menschen, die sich nicht wehren, braucht man nicht zu trauern.”
― Marlen Haushofer, Wir töten Stella / Das fünfte Jahr

“Ich liebe die Blumen noch mehr als die Tiere, weil sie stumm sind, nicht umherspringen können und mich nicht stören in meinen fruchtlosen manischen Gedanken.”
― Marlen Haushofer, Wir töten Stella / Das fünfte Jahr

“Nie hab' ich die Wohltat der Beichte begriffen. Sie mag es für andere sein, und ich hoffe, daß sie es ist, aber die Mächte, denen ich unterstehe, vergessen und verzeihen nicht. Sie verstoßen endgültig das unbotmaßige Kind.”
― Marlen Haushofer, Wir töten Stella / Das fünfte Jahr

“Ik vind angst een domme emotie. Ik heb vorig jaar besloten om ermee te stoppen”
― Ap Dijksterhuis, Bart

“Por las mañanas, al asomarme al balcón, veo el pueblo con sus tejados rojos, negruzcos, sus chimeneas cuadradas y el humo que sale por ellas en hebras muy tenues en el cielo gris del otoño. Después de las lluvias abundantes, las casas están desteñidas, las calles limpias; la carretera descarnada, con las piedras al descubierto. El azul del cielo parece lavado cuando sale entre nubes: es más diáfano, más puro.”
― Pío Baroja, Las Inquietudes De Shanti Andia

“Hay un fondo de crueldad en el hombre, y sobre todo en el niño, que goza obscuramente cuando la barbarie humana sale a la superficie.”
― Pío Baroja, Las Inquietudes De Shanti Andia

“El creía, como los hombres antiguos, que el hombre va del bien al mal; nosotros, los progresistas, creemos lo contrario: que va del mal al bien.”
― Pío Baroja, Las Inquietudes De Shanti Andia

“Esa es la moral tradicional de las gentes ricas. Se destroza una vida, se deja a un hijo sin padre, se lleva la desolación a una familia. Y se dice se ha salvado la honra de una casa; se ha salvado la sociedad.”
― Pío Baroja, Obras

“Hoe licht is het voor ons begonnen met de kinderen die God ons gaf, hoe zwart heeft hij het voor ons gemaakt. Wat voor kwaad wij gedaan hebben, zelfs dat mogen wij niet weten. Wat voor kwaad hebben de kinderen gedaan? Het leven was nog maar spel voor ze toen het lijden begon. En wij? Gewerkt hebben wij van de morgen tot de avond, eerlijk, zonder van anderen te nemen, de handen hebben wij zuiver gehouden.
Wij hebben onze plichten gedaan, zonder zelfzuchtigheid. De armen hebben wij geholpen, aan de ongelukkige hebben wij onze rust geofferd. Alle beproevingen hebben wij gedragen, wij die als leem waren in zijn hand. Langzaam heeft hij ons gemarteld, de behoeder zonder genade, heel het leven door, en wij hebben niet gemord, tot mijn sterkte vergaan was. Hard en wreed is hij voor ons geweest, gul met bitterheid. Hij heeft ons nooit gespaard en wij hebben gezegd: uw wil geschiede. Erger dan hij ons in dit leven heeft gedaan kan het hierna niet worden. Voor wreed spel heeft hij ons geschapen en ik heb op hem vertrouwd. Op hem moet ik toch vertrouwen dat hij niet eeuwig verstoten zal en bidden moet ik toch.”
― Arthur van Schendel, De Grauwe Vogels

“Men kan zich in een vreemd land bv
nutteloos gaan uitsloven, zich gaan
bedienen van de taal en zelfs praat
uitlokken in de openbare vervoermiddelen
om erger te voorkomen.
Ik herhaal: men kan zich natuurlijk best
nutteloos gaan uitsloven. Maar kijkend
uit de ramen wandelen er slechts enkele
goed uitziende heren door de straat.
Zij bezitten zoveel voeten dat zij
onmogelijk kunnen omwaaien, maar ze
bewegen zich te snel om nuttig gebruik
te kunnen maken van hun luwte. Men kan
zich in een vreemd land nutteloos gaan
uitsloven.”
― Frank Koenegracht, De verdwijning van Leiden: Gedichten 1971-1981

“Hoewel ik haar niet kende leek
het toch op een weerzien toen ze
me lachend aankeek. Ze was nl. ouder
geworden.”
― Frank Koenegracht, De verdwijning van Leiden: Gedichten 1971-1981

“ICH
Ich habe das Hosenkaufen
immer gehaßt
PEYMANN
Ich auch
ICH
Ich habe beim Hosenprobieren
immer Erstickungsanfälle bekommen
Es ist ja nicht nur e i n e Hose
die wir probieren
es sind immer mehrere
oft habe ich sieben oder acht Hosen probiert
und jedesmal habe ich geglaubt
mich trifft in der Probierzelle der Schlag
PEYMANN
Aber er hat Sie nicht getroffen
Sie sind zäh Bernhard
Ich kenne kaum einen zäheren
Schon vor zehn oder vor fünfzehn Jahren
haben Sie gesagt
daß Sie der Schlag trifft
ICH
Die Hosenprobierzellen sind zu eng
in ihnen ist keine Luft
In den Hosenprobierzellen
hat schon so viele der Schlag getroffen
fragen Sie doch der Kleiderinnung
die wird es Ihnen bestätigen
die Leute gehen in ein Geschäft hinein
und wollen nur eine Hose probieren
und probieren naturgemäß sieben oder acht
und es trifft sie der Schlag
der Kleiderhausprobierzellenschlag ist der häufigste
PEYMANN
Es ist wie wenn ich
drei Tage und Nächte W i n t e r m ä r c h e n probiert hätte
ICH
Fragen Sie die Ärzte auf den Herzstationen
Der während des Hosenprobieren eingetretene Herztod
ist keine Seltenheit
Wenn wir von den Grabsteinen jeweils die Todesursache
ablesen könnten
wir würden alle Augenblicke auf den Grabsteinen
gleich welchen Friedhofs lesen
Todesursache Hosenprobe
Wenn Sie ehrlich sind
müssen Sie zugeben
daß eine solche Hosenprobe mehr erschöpft
als eine Theaterprobe
...”
― Thomas Bernhard, Claus Peymann kauft sich eine Hose und geht mit mir essen. Drei Dramolette

“En in het drukke gezelschap voelde hij een gedurigen drang om ergens in een lommerrijk landschap op het gras te liggen en zich over te geven aan de bekoring van neêrslachtigheid.”
― Arthur van Schendel, Een zwerver verliefd

“Hoe lang zal het gebied waarin jij ademt
nog stil en leefbaar zijn? Zal niet ook hier
wanneer de Randstad rot in vuil brak water
een woekering van grijze torens kiemen
die dag en nacht het grommen van machines
uitzenden zal in lucht vol gif en roet?”
― Piet Gerbrandy, Niets dan dit: een lijflied voor de ziel

“Elk wezen dat kan spreken heeft een stem
waarvan het timbre onmiskenbaar zegt
hoe kwetsbaar hoe veerkrachtig of weemoedig
de spreker is. Je stem klinkt hoe je bent
zoals ook oogopslag en loop en lach
uitdrukken wat geen woord vertellen kan.
Het ritme van je adem bovendien
verraadt de mate waarin jij opgaat
in wat zich afspeelt om je lichaam heen.”
― Piet Gerbrandy, Niets dan dit: een lijflied voor de ziel

“Er is mijn wantrouwen, mijn weerzin, mijn jaloezie. Gevoelens die de mensen bij me oproepen. Ik week die sentimenten van hen los. Dan is het alleen nog míjn jaloezie, míjn weerzin, míjn wantrouwen. Ik ben een vuile kamer vol smerige gevoelens. Met liefde ruim ik die kamer op. Dat gaat lastiger als de mensen er in de weg lopen.”
― Esther Gerritsen, De trooster

“Dan ziet Coco haar moeder. Ze loopt aan de overkant van de straat met een klein plastic tasje naar de papiercontainer. Coco ziet nu hoe mager ze is. Uit het tasje komt een kleine stapel papier, die ze in de container gooit. Daarna vouwt ze het plastic tasje op. De precisie en de ernst van de handelingen doen Coco pijn. Dit zijn nu de belangrijkste handelingen in het leven van haar moeder. Dit is niets iets wat tussendoor gebeurde, dit telde.”
― Esther Gerritsen, Dorst

“Nee,' zei Parker, 'dat doen we niet meer, overal iets achter zoeken, waarheid is niet vinden, je bent te laat met nadenken, dat deden ze vroeger.”
― Esther Gerritsen, Gebied 19

“Many people, myself among them, feel better at the mere sight of a book.”
― Jane Smiley, Thirteen Ways of Looking at the Novel