Armenian readers (Հայ ընթերցողներ) discussion

Ողջույն բոլորին,

Սկսում ենք ընթերցանությունը: Բարի ժամանց բոլորիդ: Այստեղ կարող եք գրել կարծիքներ, քննարկումներ ծավալել կամ եթե գտնում եք, որ ձեր առաջարկած քննարկումը ծավալուն է, կարող եք առանձին թեմա բացել:

Խնդրում եմ` նկատի ունեցեք, որ տարբեր մարդիկ տարբեր արագությամբ են կարդում, հետևաբար եթե գտնում եք, որ ձեր գրառումը սփոյլեր է պարունակում, նախապես հայտնեք այդ մասին:

Քանի որ Բյուրը մոռացել է քննարկման էջը բացի, ես եմ բացում իր նույն տեքստով: Բյուր, չես հետևում քո ստեղծած կանոններին :D

Ես մի 10% տոկոս եմ կարդացել, բայց արդեն գիրքը նմանացնում եմ նախորդ գրքին: Հակառակ ընթացող պատմություն, որը լցված ա մոգական ռեալիզմի տարրերով, բացատրություններ, թե ոնց ա պատմությունը ազդել հերոսուհու կյանքի վրա ու սիմվոլիզմ :D Ես մեծ հաճույքով կարդում եմ: Չնայած հնարավոր է, որ հետո պարզվի հեչ էլ նման չեն, բայց ես գրքերը իրար նմանացնելու հատկություն ունեմ :D
Էս մեջբերումն էլ հատուկ ներկա իրադարձությունների առիթով :D

"Horrible as it is, a fascist dictatorship will disappear when its dictator does, and therefore people can keep up hope. But Communism, which is sustained by the enormous Russian civilization, is an endless tunnel for a Poland, a Hungary (not even to mention an Estonia!) (Հայաստանը չմոռանաք :D). Dictators are per­ishable, Russia is eternal. The misery of the coun­tries we come from lies in the utter absence of hope."

Դավ, մերսի թեման բացելու համար: Ես էսօր հազիվ ուշքի եմ էկել, ու՞ր բացեի :D :D :D
Համ էլ էս արանքում թափով մի հատ էլ գիրք կարդացի: Մի խոսքով, անցանք գործի: Կեցցեն պրոպկաներն ու մարաշրուտկեքը:

Վայ, պստիկ էլ գիրք ա, սա մի երկու անգամ երթուղային նստելու պատմություն ա :D

:D հմմ բա ես ինչ անեմ, որ երթուղայինով ոչ մի տեղ չեմ գնում
աչքիս մի հեռու տեղ գործի ընդունվեմ ։Ճ

ես տարակուսում եմ՝ շուտ սկսեմ, թե՞ ուշոտ
թե չէ շուտ մենակով վերջացնելն էլ մի բան չի ։Ճ

Բյուր, ես էլ Վանաձոր-Երևան ճանապարհին եմ կարդում, Երևանի ներսի տրանսպորտում իմ նման երիտասարդ (:D) տղու համար նստելու տեղ ունենալն ա աբսուրդի շարքից, մնաց նստած կարդալ կարողանալը -_-

Արմին, շուտ վերջացրու, որ մեզ սփոյլ անես :D

:D
լավ, բայց ես ծպտյալ սփոյլ կանեմ, որ ինձ խմբից չհանեք ։Ճ

Դավ, ես չեմ ջոկում` էդ ի՞նչ երթուղային ես նստում Երևանում: Ես միշտ դիմացն եմ նստում: Շատ հարմար ա :D

Մետրո is the real deal :D Ափսոս մի 20 րոպե ա իմ "Ճանապարհորդությունը" տևում, թե չէ հա, շատ կարճ գիրք ա :D

Ասում եմ՝ կարո՞ղ ա էս ամիս երկու գիրք կարդանք (ասենք, ըստ քվեարկության երկրորդ տեղ գրավածն էլ): Իրոք շատ կարճ ա. էսօր արդեն 26%-ը կարդացել եմ:

Իսկ ընդհանուր տպավորություններս... սպանիչ ա: Նենց դիպուկ ա նկարագրում էքսպատի ու ռեպատի զգացողությունները: Իսկ էն արտագաղթողի երազը սատկացրեց-թողեց: Իսկականից կա տենց բան :D

Եթե երկրորդ գիրքը իմ ընթացիկ կարթացածներից լինի, ես համաձայն եմ ։Պ

կամ էլ պետք ա էջերի սահմանափակում դնենք երկրորդին ։Ճ

Ես հիմա զուգահեռ մի հատ 1400-էջանոց գիրք էլ եմ կարդում but what the hell, կարելի ա :D

Դիմացը համարյա միշտ մինչև ճանապարհի կեսերը զբաղված ա, իսկ դե 259-ի ավտոբուսում էլ նստելը ձև չի: :(

Իմ համար էլ օքեյ ա, ուղղակի ես իմ ընթացիկ գրքերն եմ վերջացնելու նոր սկսեմ հաջորդը :D Բյուր, ուզում ես 2 գիրքդ էլ անցկացնես? :nono :D Ես կառաջարկեմ նորից քվեարկենք լրացուցիչ գրքի համար :D

աաա, նոր տեսա, որ երկրորդ տեղում մյուս գիրքս ա :D չէ, նա եքա գիրք ա, թողնենք:

կարանք հունվարինն ավելի շուտ սկսենք կամ հանգիստ թողնենք մինչև հունվար: եսի՞մ, ցանկացած առաջարկ ընդունվում ա:

ես հենց պուճուր գրքերի առաջարկներ ու քվեարկություն անել եմ առաջարկում ։Ճ ասենք մինչև 200 էջանոց

օկ :) հեսա թեմա բացեմ

Աաաաա, Դավ, ես մեռա :D փաստորեն դու էլ ես նույն մեջբերումը դրել :)))))))) խոխմ ա

Արդեն կեսերին եմ հասել :) կեցցե պրոպկան

O.o Բա ինձ ոնց ես պատասխանել, առանց իմ գրածը կարդալու? :D

Մեջբերումը չէի կարդացել :D

Էկա ասելու, որ էս գիրքն ինձ ահավոր տանում ա: Իհարկե, Կունդերան շատ լավ գիտի` ինչ ա գրում: Ինքն էլ հաստատ արտագաղթողի էդ բոլոր զգացողությունների միջով անցել ա: Բայց ախր շատ լավ ա ներկայացնում:

Բա Պրագայի պահերը... Նենց դիպուկ ա էդ Գուստաֆի քաղաքը ներկայացնում, հետո էլ էն ոչ տուրիստական Պրագան: Էհ, կարոտեցի:

Ողջու՜յն։

ՈՒրիշ հարմար տեղ չկա ոնց որ, էստեղ գրեմ։
Գուդիրիդսին վաղուց էի օգտվում բայց առանց գրանցվելու։ Նախորդ գիրքը նոր եմ վերջացրել, մտածում էի ինչ կարդամ, մեկ էլ «խմբերը» աչքովս ընկավ ասեցի տեսնեմ հայկական խմբեր կա՞ն։ Որոնման տողում խփեցի «հայ» ու ահա արդեն գրանցվել եմ։

Իսկ գիրքը նոր եմ սկսել, էն վերևում Դավիթի մեջբերված հատվածը իմ դուրն էլ էր շատ եկել նույնիսկ Քինդլի մեջ Հայլայթ եմ արել‎, որ հետո հեշտ գտնեմ։ Ախր լրիվ Հայաստանի մասին ա էդ մի քանի տողը։

Մի հատ էլ Հայաստանի մասին:
Էս գիրքն ինձ նույնիսկ օգնեց հայրենասիրության իմ սահմանումը գտնել.
The Czechs loved their country not because it was glorious but because it was unknown; not because it was big but because it was small and in constant danger. Their patriotism was an enormous compassion for their country.

Դե, ես էլ դեռ կեսերն եմ հասել: Արդեն սկզբից գլխի ընկա, որ Կունդերայի մյուս գործերի նման է լինելու ու իրեն-իրեն կարդացվելու է:
Ինչն եմ սիրում Կունդերայի մոտ՝ հոգեբանական նուրբ ու խորը վերլուծությւոնները: Ասեմ, որ հիմա գուցե մեկը նստի ու մտածի, որ ինքն էլ կարող է նման կերպ գրել՝ էսսե+գործողություններ, բայց, չէ, դա Կուդներայի ձեռագիրն է, հաստատ ոչ բոլորի մոտ կստացվի գրել այդքան հասարակ ու այդքան խորը, այդպես նկարագրական ու հետն էլ՝ իմաստուն, հետաքրքիր:
Հայերին որ շաատ հարազատ թեմա է, հենց հիմիկվա պահով էլ, ընդհանրապես էլ:
Հա, մեկ էլ, Կունդերան սիրում է լիքը մեջբերումներ անել իր իմացած գրական-փիլիսոփայական-ամենինչագիտական աղբյուներից: Գուցե սա մի կողմից վանի, բայց և ինքն ուղղակի չի մեջբերում, հետն էլ տալիս է իր բացատրությունը, որը բոլորովին նորն է, իրենն է:

ինձ ահագին դուր եկավ :Ճ
չնայած տեղ-տեղ համաձայն չէի հեղինակի «մորումների» ընթացքի հետ (օրինակ, որը հիշվել է, որ ապագայի չիմացությունը արժեզրկում է ներկան գնահատելը, ու վաբշե ներկան իր նշած չափանիշներով գնահատելու միումի հետ, բայց դա տենց անհատական փիլիսոփայության մասին ա շատ), բայց ոճը հավեսն էր, հարաբերություններ նկարագրելը հավես էր՝ պարզ, առանց ֆինտիֆլյուշների ու խորը, հին ուրիշների պատմություններ բերելը հավես էր:

Վերջացնում եմ արդեն :) Էս պահը շատ հետաքրքիր ա, որ երբ Իռենան չեխերեն կեղտոտ բառեր ա ասում, երկուսն էլ գրգռվում են: Էնքան լավ զուգահեռ ա տանում մայրենի լեզվի համար: Ու արտագաղթողի հիմնական խնդիրներից մեկն էլ հենց մայրենի լեզվով խոսել չկարողանալն ա: Ինքը ստեղ ցույց ա տալիս, թե ոնց իրա հերոսները տարիներ շարունակ չօգտագործելով իրենց մայրենի լեզուն, լիարժեք սեքս չեն ունեցել: Բայց էդ սեքսը կարելի ա տարածել կյանքի բոլոր ոլորտների վրա:

Վերջացրի, էս ինչ լավն էր:

Ի դեպ, Միլադայի կերպարի մասին ի՞նչ կասեք:

Բյուր, ես գիրքը դեռ չեմ վերջացրել, բայց նոր մտածում էի, որ եթե դու գնաս կդառնաս Իրենա, մնաս կդառնաս Միլադա:
Գրելու ընթացքում էլ բլոգիդ գրածը տեսա :))

իիիհ, Դավ :D շուտ պրծի, որ Միլադայի պահը քննարկենք: էդտեղ շատ հետաքրքիր բան ա կատարվում, որ մինչև գիրքը չես վերջացնում, չես ջոկում:

Հա՞, հանկարծ սփոյլ չանեք, առանց էն էլ «կեղտոտ բառերի» պահն արդեն արել եք :D -_-

Չէ, չեմ անի :P ու ընդհանրապես, մինչև հիմա կասկածում եմ՝ ճիշտ եմ հասկացել, թե չէ: Նենց որ պրծի, որ քննարկենք:

Բյուր, էս հարցն հիմնականում քեզ եմ ուղղում: Թե՛ Իրենան, թե՛ Ջոզեֆը շատ են նեղվում, որ իրենց չեն հարցնում հայրենիքից դուրս ապրած տարիների մասին: Հարցս է՝ մի՞թե հայերն այդպիսին են: Կարծում եմ, որ մեզ մոտ ավելի շատ հարցնում են եկողից, քան պատմում իրենց կյանքը: Բայց քանի որ ես եկողի կարգավիճակում հիմնականում չեմ եղել՝ չհաշված մեկ-երկու կարճատև հեռացում-վերադարձումներ, չեմ կարողանա ճիշտ պատկերացում կազմել այս հարցի մասին:

Արմինե ջան, իրականում ամեն ինչ բառ առ բառ նույնն ա, ինչ գրքում նկարագրված ա: Երբ հանդիպում ես ընկերներիդ, իրանք ավելի շատ խոսում են նենց մարդկանցից, որոնց դու չես ճանաչում, քան քեզ հետաքրքրող թեմաներով: Իսկ իրականում ուղղակի չկան երկու կողմին էլ հետաքրքրող թեմաներ:

Ժող, բայց չեմ դիմանում, էս պահն իրոք ուզում եմ քննարկել: Դուք ջոկեցի՞ք, թե ինչու Միլադան երբեք սանրվածքը չի փոխում: Հատուկ համոզվելու համար, որ ճիշտ եմ հասկացել, որոշ հատվածներ էսօր նորից կարդացի: Իրոք տենց ա: Եվ այսպես, ինչու՞ Միլադան երբեք սանրվածքը չի փոխում:

Ձախ ականջի թերության պատճառով չի փոխում. իր համար ավելի կարևոր է ստատիկ կերպը, որը մի օր ձեռք է բերել, քան այն, որ ներկայանա իր իրական դեմքով: Բյուր ջան, ես դեռ չեմ վերջացել, գուցե դեռ հետո նոր բան էլ հայտնաբերեմ, բայց որ հարցրիր, իմ կարդացածի մեջ այդ կետը կար, ես էլ դա հիշեցի:

Բյուր, հարցիդ պատասխանը իմ կարծիքով՝ սփոյլերի մեջ
(view spoiler)[Որովհետև ականջը կտրել են էն ժամանակ, երբ որ տղու պատճառով ինքը մնացել ա ու սառել ա անտառում (ես սկզբում չէի ջոկել, ում ականջն են կտրել, վերջում նոր ջոկեցի :D): Ու ասումա ինքը գերադասեց գեղեցիկ լինելը՝ սիրային կյանքից: (hide spoiler)]

Ես ուզում եմ Բյուրի «կեղտոտ բառերի» գաղափարը բերել Գուստաֆի ու Իրենայի մոր հարաբերություններ: Ձեր կարծիքով էլ իրենց հարաբերությունների մեջ լեզվի գործոնը մեծ նշանակություն ունեցավ?

Ուպս, հուսով եմ բաց սփոյլեռ գրառումս շատ չվերջացրածների աչքով չընկավ :Ճ
ահա, հենց Դավիթի գրած պատճառով
(view spoiler)[ ու երկու անգամ էլ գրում ա, մեկ մեծահասակի մասին, մեկ դեռ աղջկա մասին, որ իր համար գեղեցկությունը միակ/ամենակարևոր բանն ա, որ ուներ: (hide spoiler)]

ըստ իս՝ մոր ու Գուստավի հարաբերություններում լեզվի կիսատպռատությունը հենց էդ անկախության, իրար շատ չմոտենալու, չպարտավորվելու մասին էր:

Ըհը, սկզբում չէր հասկացվում, որ էդ ինքն ա: Սպանեց ինձ էդ պահը, ինձ թվաց՝ սխալ եմ հասկացել, հետ գնացի, նորից կարդացի:

Իսկ Գուստավի ու մոր պահով համաձայն եմ Արմինեի հետ:

Բյուր, բայց որ ասում ես՝ նույնն է, իրականում սարսափելի է ...
Բայց, Բյուր, էնտեղ մի պահ Ջոզեֆն ու Իրենան երբ խոսում են այդ մասին, Ջոզեֆը նկատում է, որ դա նորմալ է, որ մարդիկ ավելի անուշադիր են դարձել, չեն հետաքրքվում մեկը մյուսի կյանքով կամ գոնե փորձում են ցույց տալ, որ չեն խառնվում մյուսի կյանքին: Ու երևի իրենց համար ցավալի է, որ այդպիիսն են ոչ միայն իրենց համար օտարերկրացի դանիացիներն ու ֆրանսիացիները, այլև իրենց հայրենակից չեխերը:
Դու ի՞նչ կասես, ի՞նչ ես մտածում այս ուղղությամբ:

Հա ինձ էլ էր սկզբում սպանում, ինձ թվում էր, թե էդ ականջը կտրածը հենց Իրենան ա, բայց ականջը կտրած Իռան էդքան սիրուն չէր կարող լինել:

"բայց ականջը կտրած Իռան էդքան սիրուն չէր կարող լինել: "-բայց Իրենան այդքան սիրուն չէր ներկայացվում հեղինակի կողմից, ինչքան Միլադան, այնպես որ երևի հենց սկզբից էլ հեղինակը դա նկատի է ունեցել:

Դավ, իսկ ես էնքան միամիտ էի, որ հույս ունեի՝ ականջը չեն կտրի: Էն էլ փաստորեն կտրեցին: Գիտե՞ք ինչն ա դզում: Ախր էս ամեն ինչը Կունդերան բառացի չի ասել, բայց սենց սիրուն տեղ ա հասել: Սիրուն ա էլի

Արմինե, բա սարսափելի ա, բա հեչ հեշտ չի Հայաստան վերադարձողի կյանքը, ինչքան կողքից ա թվում: Ու տենց մենակ ես չեմ, տենց լիքը մարդիկ կան, որ տառապում են դրանից: Էդ մարդիկ էն մարդիկ են, որ տեղ չունեն աշխարհում, որովհետև իրանց երկրում արդեն իրանցով չեն հետաքրքրվում, իսկ էն երկրում, որտեղից եկել են, իրանց միշտ որպես օտար են ընդունում:

Հա գիտեմ, ես իմ պատկերացրած Իռայի մասին էի ասում :D

Բյուր, գիտես, հիշեցի, որ երբ ամուսինս մեկ ու կես տարի դրսում սովորելուց հետո վերադարձավ, առաջին օրերին շատ ուրախ էր, հետո սկսել էր համեմատել մեր ու իր այնտեղի ապրելաձևը, պայմանները՝ իհարկե գերադասելով այնտեղինը: Երբ հավաքվեցին մի քանի ամիս առաջ ու նոր վերադարձած ընկերները, խոսակցությունը շատ խառն էր: Այն մարդիկ, ովքեր մի քանի ամիս առաջ էին վերադարձել, ամբողջ հոգով ուզում էին հետ գնալ, մի աղջիկ անգամ պատրաստ էր ծնողներին համոզել, որ ձևական բաժանվեն դատարանով, որ հնարավորություն ստանա նորից նույն ծրագրով դուրս գնալու երկրից: Այնքաաան կարոտով էին ամեն ինչ հիշում: Նոր վերադարձածներն, ընդհակառակը, դեռ հիշում էին այնտեղի վատ երևույթները, ասում, որ իրենք հոգնել էին այնտեղի այս կամ այն բանից, որ մի մեծ բան չէ, մի հատ էլ մտածեն վերադառնալու մասին: Բայց երբ իրենք էլ մի քանի ամիս մնացին, իրենց էլ սկսեցին պատել նույն զգացողությունները: Իսկ հետո վարժվեցին...Չնայած ամուսինս տարվա մեջ քանիցս լինում է տարբեր երկրներում՝ գուցե դրանով որոշակիորեն հագենալով:
Դե, ես այդպես էլ այդքան խորությամբ չզգացի այն ամենն, ինչի միջով անցավ ամուսինս, բայց ինչ-որ բաներ ինձ էլ էին հասնում:ՃՃ

Ես էլ հասա ձեր ասած կեղտոտ բառերի պահին: Հա, ընդունում եմ ձեր ասածները, նաև մտածում, որ ինչքան էլ հայրենիքը որոշ չափով խորթացել է, բայց իրենք իրենց լիարժեք են զգում իրար հետ, իրենց լեզուն այն գլխավոր միջոցներից է, որ հասկացնել է տալիս մարդու՝ լիարժեք զգալու գաղտնիքը: Ոնց որ Արշակի՝ հայրենի հողի վրա գտնվելու պահը լինի:

Ինչ հետաքրքիր է, որ Գուստավի և Իրենայի մոր պարը ու հետագա գործողությունները նկարագրլեիս հեղինակը մոր անունը չի նշում, այլ բոլոր կարևոր, վճռական պահերին նշում է "մայր" բառը՝ դրանով ավելի սրելով իմաստը:

Եթե Իրենայենց դեպքում լեզուն մոտեցնում էր, հարազատացնում, ապա Գուստավի ու Իրենայի մոր դեպքում լեզուն խաղում է հակառակ դերը՝ չպարտավորեցնող, խաղային, օտար:

Վերջին մասում Ջոզեֆի ականջին մայրենի չեխերենրը կրկին միատոն ու օտար է հնչում, որը երևի ավելի է խորացնում իր ու հայրենքի խզված կապը:

Իրենան դժվար ցանկանար Ջոզեֆի քույրը լինել, բայց մարդիկ ցանկանում են գտնել այն, ինչ փնտրում են. Ջոզեֆը փնտրում էր քրոջ և մտածեց, որ գտավ:

Ես վերջացրի, լավ գործ էր, բայց ինձ Կունդերայից ամենաշատը "Հրաժեշտի վալսն" է դուր եկել: