كافه شعر discussion
مشاعره
message 1:
by
اتیه
(new)
Dec 22, 2015 09:50PM
شعر و شرع و عرش از هم خواستند اين دو عالم زين سه حرف آراستند
reply
|
flag
دوستان در پرده میگویم سخن- گفته خواهد شد به دستان نیز هم
من نگویم که مرا از قفس آزاد کنیدقفسم برده به باغی و دلم شاد کنید
فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا
بنشینید به باغی و مرا یاد کنید
دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بودسایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد
در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زندبه دشت پر ملال ما پرنده پر نمي زند
دوستان شرح پریشانی من گوش کنیدداستان غم پنهانی من گوش کنید
Mod
ما کاخ نداريم كه هي فخر فروشيماموال نداريم كه بر فقر بپوشيم
داريم گرانمايه ترين ثروت عالم
چند دوست كه آنرا به جهاني نفروشيم
Mod
یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو
وفا نکردی و کردم، جفا ندیدی و دیدمشکستی و نشکستم، بریدی و نبریدم
ما را سریست با تو که گر خلق روزگاردشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان رو که توام راهنمایی
یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکردبه وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
دوست انست که گیرد دست دوست در پریشان حالی و درماندگی
Mod
شرمیست در نگاه من اما هراس نه!کمصحبتم میان شما، کم حواس نه
هر دم از این باغ بری می رسد تازه تر از تازه تری می رسد
دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل استشیشه بشکسته را پیوند کردن مشکل است
تنها نه ز راز دل من پرده برافتادتا بود فلک شیوه او پرده دری بود
درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفتدر من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت
تو همان به که نينديشي بمن و درد روانسوزم
که من از درد نياسايم
که من از شعله نيفروزم
من یاد خوش دوست به دنیا ندهم لبخند خوشش به حور رعنا ندهم
من و انکار شراب این چه حکایت باشدغالبا این قدرم عقل و کفایت باشد
دوش میگت که فردا بدهم کام دلت / سببی ساز خدایا که پشیمان نشود
دی پیر می فروش که یادش به خیر بادگفتا شراب نوش و غم دل ببر زیاد
دردم از يار است و درمان نيز همدل فداي او شد و جان نيز هم
موي سپيد را فلکم آسان نداد / اين رشته را به نقد جواني داده ام
مرا مهر سيه چشمان ز سر بيرون نخواهد شدقضاي آسمان اين است و ديگرگون نخواهد شد
دوست انست که گیرد دست دوست / در پریشان حالی و درماندگی
یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود / رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود
دلخوشم با غزلی تازه همینم کافی ستتو مرا باز رساندی به یقینم ،کافی ست
قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو؟
گاه گاهی که کنارت بنشینم،کافی ست
تو را كه درد نباشد ز درد ما چه تفاوتتو حال تشنه نداني چرا كه بر لب جويي
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور / کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور
رفت از بر من آنكه مرا مونس جان بودديگر به چه اميد در اين شهر توان بود
در دفتر شعر من صدا پنهان استیک رود پر از ستاره در جریان است
من در سر خود ابر زیادی دارم
جیب کلمات من پر از باران است
تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببردحیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد
در ره عشق نشد کس به یقین محرم رازهر کسی بر حسب فکر گمانی دارد
در همه دیر مغان نیست چو من شیداییخرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
يار بي پرده كمر بست به رسوايي ماما تماشايي او ، خلق تماشايي ما
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟بیوفا حالا که من افتادهام از پا چرا؟
آنان كه خاك را به نظر كيميا كنندآيا بود كه گوشه چشمي به ما كنند؟
دانی که چرا سر نهان با تونگویم؟ طوطی صفتی طاقت اسرار نداری
یک روز به شیدایی در زلف تو آویزمزان دو لب شیرینت صد شور برانگیزم
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان رو که توام راهنمایی
يك دست جام باده و يك دست جعد ياررقصي چنين ميانه ميدانم آرزوست
تا سر زلف تو در دست نسیم افتادستدل سودازده از غصه دو نیم افتادست
تو چه کردی که دلم را به تنم لرزاندییک شبه آمدی وُ در دلم عُمری مانـدی
مرا چشمی است خون افشان ز دست آن کمان ابروجهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیمکه در طریقت ما کافریست رنجیدن
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش خواند / متحیرم چه نامم شه ملک لا فتی را
