سهراب سپهری / sohrab sepehri discussion

دشت هایی چه فراخ

کوه هایی چه بلند

در گلستانه چه بوی علفی می آمد

من در این آبادی ، پی چیزی می گشتم :

پی خوابی شاید ،

پی نوری ، ریگی ، لبخندی .



پشت تبریزی ها

غفلت پاکی بود ، که صدایم می زد .



پای نی زاری ماندم ، باد می آمد، گوش دادم :

چه کسی با من حرف می زد ؟
سوسماری لغزید .

راه افتادم .

یونجه زاری سر راه ،

بعد جالیز خیار ،بوته های گل رنگ

و فراموشی خاک .



لب آبی

گیوه ها را کندم ، و نشستم ،پاها در آب :

" من چه سبزم امروز

و چه اندازه تنم هوشیار است

نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه .

چه کسی پشت درختان است ؟

هیچ می چرد گاوی در کرد .

ظهر تابستان است.

سایه ها می دانند که چه تابستانی است .

سایه هایی بی لک،

گوشه ای روشن و پاک ،

کودکان احساس / جای بازی اینجاست .

زندگی خالی نیست :

مهربانی هست ، سیب هست ، ایمان هست .

آری

تا شقایق هست ، زندگی باید کرد .



در دل من چیزی است ، مثل یک بیشه نور ، مثل خواب دم

صبح

و چنان بی تابم ، که دلم می خواهد

بدوم تا ته دشت ، بروم تا سر کوه .

دورها آوایی است ، که مرا می خواند .