Nodet discussion
فعالیت‌های مـتـفـرقه
>
مشاعره
من تهی دست به بازار محبت نرومسر و جان است که سرمایه ی سودای من است
تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرمتبسمی کن و جان بین که همی سپرم
من مست و تو دیوانه مارا که برد خانهصد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیبباشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور
راز درون پرده ز رندان مست پرسکاین حال نیست زاهد عالی مقام را
حافظ
اى كه گفتى مرو اندر پى خوبانِ زمانهما كجاييم در اين بحر تفكر تو كجايى
یک ذره وفارابه دوعالم نفروشیمهرچند در این عهد خریدار ندارد
دارد به جانم لرز می افتد رفیق، انگار پاییزمدارم شبیه برگ های زرد و خشک از شاخه می ریزم
مرا سريست با تو گر خلق جهاندشمن شوند و سر برود هم بر آن سريم
* درست گفتم شعرُ؟ :س :-"
مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد
در بند غمت بنده صفت حلقه به گوشيموز دام تو چون آهوى وحشى نرميديم
تشريف غمت بر دل و با درد فراقت
جفتيم، ولى جامه طاقت ندريديم
ما رند و خراباتی و دیوانه و مستیمپوشیده چه گوییم همینیم که هستیم
ميخواره و سرگشته و رنديم و نظربازوانكس كه چو ما نيست درين شهر كدامست؟
ميخواره و سرگشته و رنديم و نظربازوانكس كه چو ما نيست درين شهر كدامست؟
تو را می جویم ای زیباترین گلواژه هستیتو ای عالم ترین معنا به دنبال تو می گردم
ما که می از خمره میخانه خوریم از چـــه غـــم زاهد دیوانــه خوریم*می بینم ک همه تو کار می و مستین !!!!! *
پس اينم بگير در ادامه ميخوارگى ها :))من مست و تو ديوانه، ما را كه برد خانه
صد بار تو را گفتم كم خور دو سه پيمانه
آخ آخ ببخشيد من نديدم تكراريه :/ با اپ مسخره گودريدزم نميشه پاكش كرد. :/ما ذره ى آفتاب عشقيم
اى عشق بر آى تا برآييم
ﻣﯽ ﺧﻮﺭ ﮐﻪ ﺯ ﺩﻝ ﮐﺜﺮﺕ ﻭ ﻗﻠﺖ ﺑﺒﺮﺩﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻠﺖ ﺑﺒﺮﺩ
#می طوری :دی
Maede wrote: "ﻣﯽ ﺧﻮﺭ ﮐﻪ ﺯ ﺩﻝ ﮐﺜﺮﺕ ﻭ ﻗﻠﺖ ﺑﺒﺮﺩﻭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻠﺖ ﺑﺒﺮﺩ
#می طوری :دی"
می طوری رو خوب اومدی =))
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
دل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
در شب قدر ار صبوحی کرده‌ام عیبم مکنسرخوش آمد یار و می بر کنار طاق بود
دلم از صومعه بگرفت و خرقه سالوسکجاست دیر مغان و شراب ناب کجا
ای مست شبرو کیستی ایا مه من نیستی گر نیستی پس چیستی ای همدم تنهای دل
لطف خدا بیشتر از جرم ماست نکته سر بسته چه دانی خموش
شور در شهر فکند آن بت زنار پرستچون خرامان ز خرابات برون آمد مست
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم
ما زاده عشقيم و فزاينده درديم با مدّعيِ عاکفِ مسجد، به نبرديم
مجال من همين باشد كه پنهان عشق او ورزمكنار و بوس و آغوشش چه گويم چون نخواهد شد
در ره عشق که از سیل بلا نیست گذارکرده ام خاطر خود را به تمنای تو خوش
شب تاریک و بیم موج و گردابی چینین حایلکجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها
اى رشك ماه و مشترى با ما و پنهان چون پرىخوش خوش كشانم ميبرى، آخر نگويى تا كجا
اى رشك ماه و مشترى با ما و پنهان چون پرىخوش خوش كشانم ميبرى، آخر نگويى تا كجا
ای درآمیخته با هر کسی از راه رسید می توان از تــو فقط دور شد و آه کشید
درویش فریدون شد هم کیسه قارون شدهمکاسه سلطان شد تا باد چنین بادا
از رقیبان کمین کرده عقب می ماندهر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاستوانکه بیرون کند از جان و دلم دست کجاست
تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتمروبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم
مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است زان رو سپرده اند به مستی و شرب مدام ما
مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است زان رو سپرده اند به مستی و شرب مدام ما
اگرچه مست و خرابم تو نیز لطفی کننظر بر این دل سرگشته خراب انداز
زکوی میکده بر گشته ام ز راه خطا مراد گر ز کرم باره صواب انداز
ﺯﻟﻒ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻟﺐ ﻭ ﻣﺴﺖﭘﯿﺮﻫﻦ ﭼﺎﮎ ﻭ ﻏﺰﻝ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺻﺮﺍﺣﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ
تا بدین جا بهر دینار آمدمچون رسیدم مست دیدار آمدم
میازار موری که دانه کش استکه جاندارد و جان شیرین خوش است
;D
تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام
مزن بر سر ناتوان دست زورکه روزی درافتی به پایش چو مور
:D
رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رودرهرو آنست که آهسته و پیوسته رود
دل همچو سنگت ای دوست، به آب چشم سعدیعجب است اگر نگردد که بگردد آسیابی
یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیمویران شود این شهر ک میخانه ندارد
خُب خودم شروع می کنم:
من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم