مهدی صاحب الزمان discussion

آرزو مي كنم مي توانستم
به تو نشان دهم كه ياد تو در من تا چه اندازه شيرين است
و تا چه اندازه دوست دارم.....كه تو را دوست بدارم

دوستت دارم
بی بهانه وبسیا ر
زودتر بیا ...........

..ای همه آرزوی من
خوب فرشته خوی من

Me,a lover of the raindrops
Thee,the infinite expance of the sea
عاشق قطره های باران من
وسعت بيكران دريا تو

گوشها منتظر بانگ جرس‌های من‌اند
كوچه‌ها منتظر بانگ قدم‌های تو اند
تو از اين برف فرو آمده دلگير مشو
تو از اين وادی سرمازده نوميد مباش
«دی» زمانی دارد
و زمستان اجلش نزديك است
من صدای نفس باغچه را می شنوم
و صدای قدم گل را در يك قدمی
و صدای گذر گرده گل را در بستر باد
و صدای سفر و هجرت دريا را در هودج ابر
و صدای شعف فاخته را در باران
و صدای اثر باران را بر قوس و قزح
و صداهايی
نمناك
و مرموز
و سبز
عجب آواز خوشی در راه است.


مجتبی كاشانی)

O thou standeth upon loves highest culmination,
In expectation of thee are the green hands of benediction.

دستان سبز نيايش در انتظار توست
ای استاده بر رفيع ترين قله های عشق

O blessed dawn,rise,so that upon your foot steps,
The dark night,dies,and the Star
becomes dust.


تو ای طلوع مبارك بيا كه در قدمت

شب سياه بميرد

ستاره خاك شود

دست انتظار من در پی توست

چیستی و از کدام تبار وقبیله ای ؟
نمیدانم

چگونه عاشقت گشتم؟
نمیدانم

چگونه منتظرت گشتم را نیز نمیدانم.

اما میدانم؛
اگر تمام دریا ها جمع شوند،
نمیتوانند غم های دلم را پاک کنند.

اگر تمام خورشید ها جمع شوند،
نمی توانند،
نور ِ عشق ِ قلبم(قلب من) شوند.

اگر تمام انتظار ها جمع شوند،
نمی توانند انتظار من برای دیدنت شوند.

وگر تمام چشم ها جمع شوند،
نمی توانند چشم ِ انتظاره من شوند.

دست انتظار من در پی توست؛

بیا و دست انتظارم را بگیر.
بیا و التماس ِ چشمانم را پاسخی گو

بیا که چشم انتظار من،
دست ِ التماس من،
خواهش صدای من
در پی توست.

بیا... .

من از سلاله ابرم هميشه بارانی
كه رازهای دلم را فقط تو ميدانی

از غم تو این دلم خون شده آخر بیا از نفس افتاده دل،آخر بیا
کی میایی تا همه پایت شوم کی میایی تا همه راهت شوم
بی تو من تنهای از خود بی خودم بی توام ، یاد توام، نه آن خودم

روزي خواهم آمد

وپيامي خواهم آورد

در رگها نور خواهم ريخت

و صدا خواهم در داد

اي سبدهاتان پر خواب!سيب آوردم

سيب سرخ خورشيد

تو كه يك گوشه ي چشمت غم عالم ببرد

حيف باشد كه تو باشي و مرا غم ببرد

خورشید مغرب را چه سان دیدن توان من بود؟
درهای باز آسمان را هم نباشد این توان
در حیرتم چون این چنین پنهان و در بین همین
مردان خالی مغز دون استاده در پندارها

بی تو من چیستم ؟ ابر اندوه
بی تو سرگردانتر ، از پژواکم
در کوه
گرد بادم در دشت
برگ پاییزم ، در پنجه ی باد
بی تو سرگردانتر
از نسیم سحرم
از نسیم سحر سرگردان
بی سرو سامان
بی تو - اشکم
دردم
آهم
آشیان برده ز یاد
مرغ درمانده به شب گمراهم
بی تو خاکستر سردم ، خاموش
نتپد دیگر در سینه ی من ، دل با شوق
نه مرا بر لب ، بانگ شادی
نه خروش
بی تو دیو وحشت
هر زمان می دردم
بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد
و اندر این دوره بیدادگریها هر دم
کاستن
کاهیدن
کاهش جانم
کم
کم
چه کسی خواهد دید
مردنم را بی تو ؟
بی تو مردم ، مردم

یاد حبیب هست
نام حبیب هست
...ولی

شنبه را
با تیغی از جنس بردباری
تکه تکه می کنم
و یکشنبه را
بی هیچ در نگی
می سوزانم با آه
دوشنبه وحشی را
که در شیب تنهایی
رام می کنم با چند قطره آب شور
دیگر برای کشتن سه شنبه تیغی نیست
آبی نیست
آهی نیست
مگر دعا
و بعد دیوانه وار بوسه می زنم بر معبد دستهای چهار شنبه
که از فرط همسایه گی ات
بوی نور می دهد
و این ها و این همه
ای نشسته در شب
شتابناک آدینه

بسیار زیبا بود

اگر زمين ويرانه شود
جهان همه بيگانه شود

تويي كه با مايي

امروز جمعه بود...
فردا هم ....
همه شدن جمعه..

بیا