یک : آلام دیگران دو : رها کردن دیگران سه : همراهی با دیگران چهار : پایان دادن به یک رابطه پنج : پذیرفتن شرایط شش : توجیه کردن هفت : نمایش قدرت
گاه وسواس گونه به آلام دیگران پرداخته ایم ،گاه با نفرت به آلام دیگران نگاه کرده ایم و گاهی با تحقیر دیگران ،التیام یافته ایم تا از ناراحتیهایمان دست بکشیم . گمان کردیم که اینگونه رنج و ناراحتیهایمان تمام میشود .
میدانم که این حق من است که راهی را انتخاب کنم که در آن تنها باشم و اینکه کسی در آن با من همراه نباشد و من را تایید نکند و شاید مجبور باشم ،خیلی ها را در بین راه رها کنم .
میتوانیم یاد بگیریم که با دیگران همراه نباشیم . اگر از آنها فقیر تر بمانیم ،شرم نکنیم و اگر ثروتمند تر شویم، آنها را تحقیر نکنیم . از اینکه دیگران به چیزهای زیادی برسند ، احساس شرمندگی و عقب ماندگی نکنیم و آنچه هستیم را دوست داشته باشیم .
پایان دادن به یک رایطه شجاعت میخواهد . ممکن است بترسیم و به این امید واهی دل ببندیم که طرف مقابل این کار را انجام دهد . شاید یک رابطه را برای نقش قهرمان داشتن انتخاب کرده ایم و یا یک رابطه را برای برتر بودن و دیگری را برای قربانی بودن و جلب ترحم . مهم نیست رابطه برای چه انتخاب شده است . مهم خسارت وابستگی ناسالمی است که به این رابطه داریم . باید شجاع باشیم و وقتی زمان پایان دادن به یک رابطه فرا میرسد قدم جلو بگذاریم و و با داشتن صداقت و صراحت ارتباط را رها کنیم .
پذیرفتن شرایطی که در آن به سر میبریم درمان اعجاب بر انگیزی ایست . برای پذیرفتن باید احساسات گوناگونی را پشت سر بگذاریم .احساساتی از قبیل شرم و اندوه و خشم . باید پا را فراتر بگذاریم و از خود و شرایطمان سپاسگذار باشیم .
نیازی به این نداریم که خواسته های خودمان را با "درست یا اشتباه" توجیه کنیم . حق داریم آنچه هستیم باقی بمانیم و آنچه را دوست داریم بخواهیم . تلاش برای اینکه نشان دهیم که چه موجود خوبی هستیم و یا اینکه چقدر فهیم هستیم، ما را خسته میکند و دیگران را مردد . مسئله این نیست که دیگران ما را جدی بگیرند یا اینکه بپذیرند چه اندازه خوب هستیم . این خود ما هستیم که باید اینها را بدانیم و به آن ایمان داشته باشیم .
میتوانیم از اینکه ناتوان ظاهر شویم ، هراسی نداشته باشیم . اینکه دیگران ما را آسیب پذیر ببینند، چیز وحشتناکی نیست . گاه اینگونه بودن ، بسیاری از چیزها را به ما آموزش میدهد . همیشه نمایش قدرت کار ساز نیست و گاه باید بگذاریم که آسیب پذیر باشیم . لازم نیست همیشه جنبه های قدرتمند و مثبت خود را به نمایش بگذاریم . گاه اگر بگذاریم آسیب پذیر باشیم به روابط خودمان با آنها کمک می کنیم
یک : آلام دیگران
دو : رها کردن دیگران
سه : همراهی با دیگران
چهار : پایان دادن به یک رابطه
پنج : پذیرفتن شرایط
شش : توجیه کردن
هفت : نمایش قدرت
گاه وسواس گونه به آلام دیگران پرداخته ایم ،گاه با نفرت به آلام دیگران نگاه کرده ایم و گاهی با تحقیر دیگران ،التیام یافته ایم تا از ناراحتیهایمان دست بکشیم . گمان کردیم که اینگونه رنج و ناراحتیهایمان تمام میشود .
میدانم که این حق من است که راهی را انتخاب کنم که در آن تنها باشم و اینکه کسی در آن با من همراه نباشد و من را تایید نکند و شاید مجبور باشم ،خیلی ها را در بین راه رها کنم .
میتوانیم یاد بگیریم که با دیگران همراه نباشیم . اگر از آنها فقیر تر بمانیم ،شرم نکنیم و اگر ثروتمند تر شویم، آنها را تحقیر نکنیم . از اینکه دیگران به چیزهای زیادی برسند ، احساس شرمندگی و عقب ماندگی نکنیم و آنچه هستیم را دوست داشته باشیم .
پایان دادن به یک رایطه شجاعت میخواهد . ممکن است بترسیم و به این امید واهی دل ببندیم که طرف مقابل این کار را انجام دهد . شاید یک رابطه را برای نقش قهرمان داشتن انتخاب کرده ایم و یا یک رابطه را برای برتر بودن و دیگری را برای قربانی بودن و جلب ترحم . مهم نیست رابطه برای چه انتخاب شده است . مهم خسارت وابستگی ناسالمی است که به این رابطه داریم . باید شجاع باشیم و وقتی زمان پایان دادن به یک رابطه فرا میرسد قدم جلو بگذاریم و و با داشتن صداقت و صراحت ارتباط را رها کنیم .
پذیرفتن شرایطی که در آن به سر میبریم درمان اعجاب بر انگیزی ایست . برای پذیرفتن باید احساسات گوناگونی را پشت سر بگذاریم .احساساتی از قبیل شرم و اندوه و خشم . باید پا را فراتر بگذاریم و از خود و شرایطمان سپاسگذار باشیم .
نیازی به این نداریم که خواسته های خودمان را با "درست یا اشتباه" توجیه کنیم . حق داریم آنچه هستیم باقی بمانیم و آنچه را دوست داریم بخواهیم . تلاش برای اینکه نشان دهیم که چه موجود خوبی هستیم و یا اینکه چقدر فهیم هستیم، ما را خسته میکند و دیگران را مردد . مسئله این نیست که دیگران ما را جدی بگیرند یا اینکه بپذیرند چه اندازه خوب هستیم . این خود ما هستیم که باید اینها را بدانیم و به آن ایمان داشته باشیم .
میتوانیم از اینکه ناتوان ظاهر شویم ، هراسی نداشته باشیم . اینکه دیگران ما را آسیب پذیر ببینند، چیز وحشتناکی نیست . گاه اینگونه بودن ، بسیاری از چیزها را به ما آموزش میدهد . همیشه نمایش قدرت کار ساز نیست و گاه باید بگذاریم که آسیب پذیر باشیم . لازم نیست همیشه جنبه های قدرتمند و مثبت خود را به نمایش بگذاریم . گاه اگر بگذاریم آسیب پذیر باشیم به روابط خودمان با آنها کمک می کنیم