ელენე მგელაძე

“მაგრამ ლეოს ასეთი ხუმრობა არ უყვარდა, მუდამ მატყუარას მეძახდა და ცოფდებოდა, როცა შეხვედრის დროს ვკითხავდი:
- გახსოვს, როგორ გადავხერხეთ ერთად მორი?
- მორი ჩვენ ერთად არ გადაგვიხერხავს, - ყვიროდა იგი.
ლეო მართალს ამბობდა, მაგრამ მისი სიმართლე ჩირად არ ღირდა. იგი ექვსი-შვიდი წლისა იქნებოდა, მე კი რვისა თუ ცხრის, როცა მან საჯინიბოში ღობის მონარჩენი მორი იპოვა, იქვე ჟანგმოკიდებული ხერხიც გამოჩხრიკა და მთხოვა, მორი ერთად გადავხერხოთო. მე ვკითხე, რა საჭიროა ასეთი უსარგებლო მორის გადახერხვა-მეთქი. მიზეზი ვერ დამისახელა, უბრალოდ, ხერხვა მოუნდა, რაც მე სრულ უაზრობად მომეჩვენა. ლეო მთელი ნახევარი საათი ტიროდა. მე მხოლოდ დიდი ხნის, თითქმის ათი წლის შემდეგ - პატერ ვუნიბალდის გერმანული ენის გაკვეთილზე, როცა ლესინგს გავდიოდით - ყოველგარი ასოციაციის გარეშე მივხვდი, თუ რას მთხოვდა ლეო: უნდოდა ეხერხა, იმ წუთში სხვა არაფერი უნდოდა ისე, როგორც ჩემთან ერთად ხერხვა. ყველაფერ ამას ათი წლის შემდეგ მივხვდი და ისე ძალუმად განვიცადე მისი სიხარული, მოუთმენლობა, მღელვარება, რომ შუა გაკვეთილზე ხელები ისე ავამოძრავე თითქოს მართლაც ვხერხავდი. თვალწინ მედგა ლეოს ბავშვური, გაბრწყინებული სახე. ჟანგმოკიდებულ ხერხს რიგრიგობით ვექაჩებოდით და ასე გრძელდებოდა მანამდე, სანამ პატერ ვუნიბალდმა თმაში არ წამავლო ხელი და "გონს არ მომიყვანა". მას შემდეგ მგონია, თითოქს მე და ლეომ მართლა გადავხერხეთ მორი, მაგრამ ლეოს ამის გაგება არ შეუძლია. იგი რეალისტია და დღეს აღარ ესმის, რომ თუ რამე აგეკვიატა, თუნდაც სულელური, აუცილებლად უნდა გააკეთო.”
― Heinrich Böll, The Clown

“Is it better for a man to have chosen evil than to have good imposed upon him?”
― Anthony Burgess, A Clockwork Orange