Aga

“(...) To więcej niż błędne koło: drobni rolnicy afrykańscy ledwie się utrzymują ze swojego kawałka gruntu - nie mogą rozszerzyć produkcji z powodu braku narzędzi, kapitału, infrastruktury. Ale z kolei globalny wzrost cen żywności sprawia, że eksploatacja tych ziem staje się bardziej opłacalna i pilniejsza dla wielkiego kapitału. Dlatego wypędza się chłopów, którzy trafiają do miast, gdzie muszą kupować żywność o wiele drożej, ponieważ jej producenci chcą, aby im się zwróciła inwestycja, albo, mówiąc mniej oględnie: wyprowadzają towary z rynku, eksportując je. W rezultacie chłopi - dla odmiany - jedzą mniej.”
― Martín Caparrós, El hambre

“(...) Tymczasem ani Monsanto, ani inne firmy zawłaszczające ziemię w Tym Innym Świecie nie mówią, że na naszej planecie już produkuje się dość żywności dla wykarmienia 12 miliardów ludzi, a mimo to miliard nie je tyle, ile potrzeba, Samego tylko zboża - nie licząc jarzyn, warzyw, owoców, mięsa, ryb - wystarczyłoby, aby każdy mężczyzna, kobieta, dziecko spożywało 3200 kilokalorii dziennie, czyli o połowę więcej niż wynosi zapotrzebowanie. Zawsze lepiej produkować więcej żywności - będzie ona łatwiejsza do zdobycia, tańsza - ale problemem nie jest jej brak, tylko to, że niektórzy zabierają wszystko. A proponowana forma eksploatacji nie rozwiązuje problemów, przeciwnie: pogłębia jeszcze nierówność podziału.
Działalność kolonialna nazywana przez nas zawłaszczaniem ziemi stanowi najbardziej pospolitą, najbrutalniejszą postać nierówności między krajami - jedne kraje wykorzystują ziemię należącą do innych, aby produkować żywność, której potrzebują wszyscy; jedne ją wywożą, inne pozostają bez niczego.
Dwie trzecie zawłaszczonych terenów leży na obszarach, na których wielu ludzi cierpi głód. Jest ziemia, są produkty jej uprawy, tyle że ci, którzy mają władzę i pieniądze, wywożą te produkty tam, gdzie mogą za nie dostać więcej pieniędzy. Albo w ogóle nic nie uprawiają, żeby móc spekulować cenami produktów. W rezultacie im mniej będzie żywności, tym bardziej wzrośnie popyt na nią i tym łatwiej będzie można podwyższyć ceny.”
― Martín Caparrós, El hambre

“W Ameryce 35 lat temu jeden procent najbogatszych obywateli posiadał dziewięć procent bogactw narodowych, teraz zaś posiada 24 procent, prawie trzy razy więcej. Najbogatsi - 0,01 procent - posiadali jeden procent tych bogactw, a teraz jest tych ludzi pięć razy więcej: 16 tysięcy rodzin skupia w swoim ręku pięć procent bogactw najbogatszego kraju świata. Kiedyś dyrektorzy wielkich przedsiębiorstw zarabiali 40 razy więcej niż przeciętny urzędnik, a teraz 500 razy więcej. Proces ten spowodował, oczywiście, zubożenie ubogich i skurczenie się klasy średniej.
Spowodowało to poszerzenie strefy ubóstwa: jako ubogich kwalifikuje się obecnie w USA 50 milionów ludzi, 16 procent ludności. I, jakżeby inaczej, podobna liczba ludzi - 33 miliony dorosłych i 17 milionów dzieci - żyje w domach, w których stwierdza się "brak bezpieczeństwa żywnościowego". Połowa z nich to czarnoskórzy bądź Latynosi, razem stanowiący blisko jedną czwartą ludności.

Stany Zjednoczone to najbogatszy kraj świata.
Stany Zjednoczone to najbogatszy kraj świata z największą liczbą osób ubogich.”
― Martín Caparrós, El hambre

“Tak jak powtarzający się głód w Korei Północnej powinien być klasycznym przykładem tego, do czego zdolna jest dyktatura, kiedy chodzi jej wyłącznie o utrzymanie się przy władzy, tak głód w Nigrze w 2005 roku mógłby pokazywać, do czego zdolny jest rynek, kiedy nic nie krępuje jego działań.”
― Martín Caparrós, El hambre