Mohammad Salikandi

“...یک بار دیگر باید به راه می افتاد. بار گذشته سنگین بود، چشم انداز آینده هم اما کششی داشت. مگر می شود در یک نقطه ماند؟ مگر می توان؟ تا کی و تا چند می توانی چون سگی کتک خورده درون لانه ات کز کنی؟ در این دنیای بزرگ جایی هم آخر برای تو هست. راهی هم آخر برای تو هست. در زندگانی را که گل نگرفته اند.”
― محمود دولت‌آبادی, جای خالی سلوچ

“آیا مقصودم نوشتن وصیت نامه است ؟ هرگز. چون نه مال دارم که دیوان بخورد و نه دین دارم که شیطان ببرد، و ان گهی چه چیزی روی زمین می تواند برایم کوچک ترین ارزش را داشته باشد. آنچه زنده گی بوده است از دست داده ام، گذاشتم و خواستم از دستم برود و بعد از آن که من رفتم ، بدرک ، می خواهد کسی کاغذ پاره های مرا بخواند، می خواهد هفتاد سال سیاه هم نخواند. من فقط برای این احتیاج نوشتم که عجالتاً برایم ضروری شده است، می نویسم؛ من محتاجم، بیش از پیش محتاجم که افکار خودم را به موجود خیالی خودم، به سایۀ خودم ارتباط بدهم. این سایه ی شومی که جلو روشنایی پیه سوز روی دیوار خم شده و مثل این است آنچه می نویسم به دقت می خواند و می بلعد. این سایه حتماً بهتر از من می فهمد! فقط با سایه ی خودم خوب می توانم حرف بزنم، اوست که مرا وادار به حرف زدن می کند، فقط او میتواند مرا بشناسد، او حتماً می فهمد ... می خواهم عصاره، نه شراب تلخ زنده گی خودم را چکه چکه در گلوی خشک سایه ام چکانیده به او بگویم «این زنده گی من است!»”
― صادق هدایت

“The voyage from San Francisco to Hawaii had been the most terrifying experience Greer and Cameron had ever gone through, even more terrible than the time they shot a deputy sheriff in Idaho ten times and he wouldn't die and Greer finally
had to say to the deputy sheriff,
"Please die because we don't want to
shoot you again".

And the deputy sheriff had said, "Ok, I'll die, but don't shoot me again".

"We won't shoot you again", Cameron had said.

"Ok, I'm dead", and he was.”
― Richard Brautigan, The Hawkline Monster

“Then he bent over the railing on the bridge, looked down at the black, turbulent Yauza and felt a strong urge to throw himself in, head first- not from disgust with life, not to commit suicide, but to replace one pain with another, even if it meant being broken to pieces.”
― Anton Chekov