Merve

“Güçlük var. Fakat imkansız değil. Biz şimdi bir aksülamel devrinde yaşıyoruz. Kendimizi sevmiyoruz. Kafamız bir yığın mukayeselerle dolu; Dede'yi, Wagner olmadığı için, Yunus'u, Verlaine, Baki'yi, Goethe ve Gide yapamadığımız için beğenmiyoruz. Uçsuz bucaksız Asya'nın o kadar zenginliği içinde, dünyanın en iyi giyinmiş milleti olduğumuz halde çırçıplak yaşıyoruz. Coğrafya, kültür, herşey bizden bir yeni terkip bekliyor; biz misyonlarımızın farkında değiliz. Başka milletlerin tecrübesini yaşamağa çalışıyoruz.”
― Ahmet Hamdi Tanpınar, Huzur

“Biz geçmişi hafızayla, geleceği de hayalle yaşıyoruz. Kala kala hakikat olarak hâl kalıyor. O da bir anlık ve o anı da hesaba tutabilmeye imkan yok... Ömür, güneşin seyrine bakarsanız doğuşu ile batışı arasındaki oniki saate kadar inebilir, hakikate bakarsanız bir gözün açılıp kapanışı kadar... Bir şimşek.
Buradan şu mesele çıkıyor:
Bu ne korkunç fanilik kuyusu, ne korkunç! Bir an içinde yaşıyoruz. O bir an bir çakıntıdır. İlahipertevden bir çakıntı, bir ışık çalıntısı! Ol, büyük oluşa geç; ve geçmeyen anı yakala.”
― Necip Fazıl Kısakürek

“You must know, surely you must know, it was all for you. You are too generous to trifle with me. I believe you spoke with my aunt last night, and it has taught me to hope as I'd scarcely allowed myself before. If your feelings are still what they were last April, tell me so at once. My affections and wishes have not changed, but one word from you will silence me forever. If, however, your feelings have changed, I would have to tell you: you have bewitched me, body and soul, and I love... I love... I love you. And I never wish to be parted from you from this day on.”
― Deborah Moggach

“Yalnız bir şey anlamıştım ki, ben çok mutsuzdum.
O gece de yatakta bunu kuvvetle hissettim.
Gözlerim doluyordu.
Meçhul ümitlere inanmadığım an, beni kurtaracak şeyin ne olduğunu bilmek istiyorum. Ümit etmek bile az. Emin olmak ihtiyacı. Yalancı geleceğin şüpheli vaatlerine değil, teminatına ve senedine ihtiyacım var. Halbuki o vaat bile etmiyor ve kendisine beni nasıl karşılayacağını sorduğum vakit, korkunç bir dilsizlikle susuyor.
Uyuyamıyorum.”
― Peyami Safa, Dokuzuncu Hariciye Koğuşu