Mehran Hassanzadeh

“Vertigo is anguish to the extent that I am frightened not of falling into the precipice but of throwing myself into it. A situation that provokes fear, insofar as it threatens to change my life and my being from the outside, provokes anguish to the extent to which I mistrust my own reactions to this situation.
-Jean-Paul Sartr.

سرگیجه دلهره است نه به خاطر اینکه ممکن است از پرتگاه پرت شوم، بلکه می‌ترسم خودم خودم را پرت کنم. وضعیتی می‌تواند ترس تولید کند که در آن تغییرِ زندگیِ من از بیرون ممکن باشد؛اما دلهرهٔ شکل گرفته در من به این خاطر است که من به واکنشِ خودم در آن وضعیت، اعتماد ندارم.
ـ ژان پل سارتر،”
― Jean-Paul Sartre, Being and Nothingness

“یغمبری شدم که خدایش او را از خویش رانده بود
مسدود مانده راه زبان نبوتش
من آن جهنمم که شما رنج هایش را در خواب هایتان تکرار می کنید
خورشید، هیمه ای است مدور که در من است
یک سوزش مکرر پنهانی همواره با من است
و چشم های من، خاکستری ست که از عمق های آن
ققنو س های رنج جهان می زایند
تنهایم
از آن زمان که شیدایی خجسته ام از من ربوده شد

اینک منم
مردی که در صحاری عالم گم شد
مردی که بر بنادر میثاق و آشتی بیگانه ماند
مغروق آب های هزاران خلیج دور
پیغمبری که خواب ندارد”
― رضا براهنی, گُل بر گُسترهٔ ماه

“Writing is a form of therapy; sometimes I wonder how all those who do not write, compose or paint can manage to escape the madness, the melancholia, the panic fear which is inherent in the human situation

Ways of Escape
by Graham Greene”
― Graham Greene, Ways of Escape

“نوشتن شکلی از درمان است. بعضی وقت‌ها از خودم می‌پرسم کسانی که چیزی نمی‌نویسند، چیزی نمی‌سرایند، چیزی نمی‌کشند، چگونه موفق می‌شوند از جنون، مالیخولیا و ترس و اضطراب، که ذاتی شرایط انسانی است، فرار کنند؟”
― Graham Greene, Ways of Escape