Ece

“Deniz Gezmiş'le o gün, devrimci bir edebiyatın nasıl olması gerektiği, bizde bunun örneklerinin az oluşunun nedenleri, az gelişmiş ülke edebiyatlarının özellikleri üzerinde pek çok şey konuştuk.
Bir ara Deniz,
"Bugünler de yazılmalı," dedi.
"Yazılacak," dedim.
"Yarının gerçek devrimci sanatı, bugünün mahpusanelerinden çıkacak, göreceksin," dedi.
"Bunu zaman gösterecek," dedim.
"Yazarlarımız konu sıkıntısı çekiyorlardı. İşte olay, işte konu," dedi.
Doğru şeyler söylüyordu.”
― Erdal Öz, Deniz Gezmiş Anlatıyor

“Ece Ayhan'ı beğenmiyor, ama ilginç buluyordu.
"Şiirimiz için Ece önemli," diyordu.
Adnan Özyalçıner'i, Kemal Özer'i, Edip Cansever'i, Cemal Süreya'yı, Turgut Uyar'ı, Ülkü Tamer'i, daha nicesini izlemiş, okumuştu. Hepsinin de beğendiği, beğenmediği yanları vardı. Edebiyata bunca yakın oluşuna gerçekten şaşırıyordum.
"Biz edebiyattan geldik reis," dedi.”
― Erdal Öz, Deniz Gezmiş Anlatıyor

“He had been born in Mussolini’s Italy. He had survived decades in the time-warp reality of the Lotus Casino. He’d emerged in modern times disoriented and culture-shocked, arrived at Camp Half-Blood, and promptly lost his sister Bianca to a dangerous quest. He had wandered the Labyrinth in self-imposed exile, being tortured and brainwashed by a malevolent ghost. He’d overcome everyone’s distrust and emerged from the Battle of Manhattan as a hero. He’d been captured by giants during the rise of Gaea. He’d wandered Tartarus alone and somehow managed to come out alive. And through it all, he’d struggled with his upbringing as a conservative Catholic Italian male from the 1930s and finally learned to accept himself as a young gay man. Anyone who could survive all that had more resilience than Stygian iron.”
― Rick Riordan, The Tower of Nero

“Even if the world is cruel, even if all I have is loneliness, I’ll still live with everything I’ve got. Even if this emotion is all I have, I’ll keep struggling.”
― Makoto Shinkai, Your name.