Hilde Konings

“…it’s very likely that the sentences I’ll underline in future will be different from the sentences I underlined in the past, when I was in Tangier—you don’t ever step into the same book twice after all.”
― Claire-Louise Bennett, Checkout 19

“And when you walk through the snow, in the blizzard, growing cold and then unaccountably warmer, as night descends and sleep numbs you and you know you are lost, it's the third hand that slips confidingly into your own, a small hand, the hand of a child, leading you onward.”
― Margaret Atwood, Good Bones

“We hebben een ongelooflijke kracht waarmee we betekenis toekennen aan de dingen, aan plekken, aan alles: maar we kunnen het gewoon niet vastleggen, alles wordt meteen weer neutraal, geleende voorwerpen, vluchtige ideeën, gevoelens zo breekbaar als kristal. Zelfs lichamen, de begeerte van lichamen: onvoorspelbaar. We kunnen met alle intensiteit die we in ons hebben op een bepaald stukje wereld mikken, maar een uur later is dat weer als pasgeboren. Je kunt iets begrijpen, het tot in detail kennen, maar zelf heeft het zich alweer omgedraaid, het weet niets van jou af, het heeft een eigen raadselachtig leven dat geen rekening houdt met hoe jij haar ziet. Degenen die van ons houden verraden ons, en wij verraden degenen van wie we houden. We kunnen niets vastleggen, geloof me. Toen ik jong was, en probeerde te verklaren waar die doffe pijn die aan me kleefde vandaan kwam, was ik ervan overtuigd geraakt dat het probleem lag in het feit dat ik niet in staat was mijn eigen weg te vinden; maar ziet u, in werkelijkheid legt men een lange weg af, en ook vol moed, inzicht, hartstocht, en eenieder over zijn eigen, juiste weg, zonder fouten. Maar we laten geen sporen na. Ik weet niet waarom. Onze voetstappen laten geen sporen na. We zijn misschien wel sluwe, snelle, wrede dieren, maar we zijn niet in staat om de grond te markeren. Ik weet niet. Maar, gelooft u me, we laten niet eens sporen na in onszelf. Er is dus niets dat onze intentie overleeft, en wat we bouwen is nooit gebouwd.”
― Alessandro Baricco, La Sposa giovane

“Aangezien wanhoop een buitensporigheid was die hij niet kende, boog hij zich over datgene wat er was overgebleven van zijn leven, en begon dat opnieuw te verzorgen, met de onwrikbare vasthoudendheid van een tuinman aan het werk, de ochtend na de storm.”
― Alessandro Baricco, Silk