Kat

“Ξέρεις αλήθεια πόσοι τη βρίσκουνε, πόσοι γουστάρουν να παίρνουν εντολές και να βολεύονται, παρά να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους, που λένε; Σ' αυτούς τους κερχανατζήδες στηρίζονται όλες οι εξουσίες. Η προσωπική ευθύνη, το να βγεις δηλαδή έξω από τη μήτρα και την εντολή της κοινότητας και να διαμορφώσεις τη δική σου γνώμη και στάση απέναντι στη ζωή, χρειάζεται μεγάλη παλικαριά, και βέβαια σημαίνει φοβερή μοναξιά...”
― Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;

“Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε. Μονάχα όταν βρέχει.”
― Κατερίνα Γώγου, Τρία κλικ αριστερά

“...Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;' Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό". Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς ... Όμως το αφήσαμε για αύριο ... Για να πάμε που;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας..”
― Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;

“Χρειάστηκε να ξεγραφτώ, για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα.”
― Μαλβίνα Κάραλη, Σαββατογεννημένη