Ludwika

“Zresztą nigdy nie rozumiałem w pełni swoich wierszy, domyślając się od dawna, że autorstwo to rzecz wątpliwa, a wszystko, czego wymaga się od tego, kto wziął pióro do ręki i pochylił się nad kartką papieru, to ustawić mnóstwo rozsianych w duszy dziurek od klucza w jedną linię, tak żeby nagle padł przez nie na papier promień słońca.”
― Victor Pelevin, Buddha's Little Finger

“Det blå og det gule. Raseriet har forlate meg for ein augneblink, kva er det eg er sint for? Eg vaknar og er letta for at draumane ikkje var verkelege. Ein mistar tennene sine.
I løyndom drøymer eg om å verta sadist. Det er sikkert synleg for nokon.
Eg kunne gjerne gitt meg over til noko totalitært. Eg kunne gjerne sokke inn i eit system som ned i ein blank sjø, der fullvaksne gjedder krølla seg om beina mine som late hundar.
Eg har ein rytme i hjarta som ikkje er hjarteslaget, men ei særskild ild, ein slags spiral eller sirkel, som tikkar sakte rundt gjennom årene, det blå, Celestine, vender alltid attende.”
― Olga Ravn, Celestine

“Det krever en enorm beherskelse å tøyle virkelig begjær, i tilfelle du ikke vet det. Og man må ikke tro at man blir sterkere om man klarer å gjøre det. Eller man blir kanskje sterk, men man blir også tørr, tørr som et papirark. Man mister intimiteten, og intimiteten er åren til livets kilde.”
― Lina Wolff, De polyglotta älskarna

“Det eg har fortalt om meg sjølv, det har blitt ei uniform. Eg kan ikkje lenger sjå det, eg har spytta på det. Kven er det som har fortalt det? Det eg inneheld, det samlar seg i ein bås. Mørklagt, eg kjenner ikkje til det.”
― Olga Ravn, Celestine