Kolbrún Birna Hallgrímsdóttir Bachmann

“Minningar verða að vera óljósar. Annars verða þær ekki greindar frá veruleikanum. Séu þær fullkomlega nákvæmt afrit heimsins eða upplifunarinnar, þá er enginn munur á veruleika og minningu. Þá verður það að muna atburð hið sama og að lifa hann og það að minnast þess að hafa munað eitthvað hið sama og að minnast þess, sem aftur verður ekki greint frá því að lifa það. Í hvert skipti sem Funes yngri hugsaði um minningu (nákvæmara væri að segja: Í hvert sinn sem minning var í huga hans) var hún svo skínandi, svo raunveruleg og skýr, að hugur hans tók af henni afrit og setti í safn sitt sem nýja minningu. Og afritið var ekki eins og uppskrifað afrit sem alltaf má greina frá frumtextanum heldur líkara því þegar sama orðið speglast í tveimur speglum. Hugur piltsins var óendanleg summa minninga. Sá sem man að hann man, hann gleymir. Sá sem man fullkomlega, gerir ekkert annað en að muna og veit þar með ekki að hann er að muna. Funes yngri mun aldrei ná að hugsa sig að líðandi stundu, því í huga hans mun hvert atvik - hvert andartak - snúast gegn sjálfu sér, afrita sig í sífellu í æ fíngerðari og nákvæmari eindum þar til brotið er orðið svo smátt að þar býr engin hreyfing og ekkert hljóð: Það geymir ekkert nema spegilmynd af sjálfu sér.”
― Ragnar Helgi Ólafsson, Handbók um Minni og Gleymsku