Tako

“Listen to the stillness, listen and enjoy what you were not given in life––peace. Look, there ahead is your eternal home, which you have been given as a reward. I can already see the Venetian window and the twisting vine, it climbs right up to the roof. Here is your home, your eternal home. I know that in the evenings you will be visited by those you love, those who interest you and never trouble you. They will play for you, they will sing for you, and you will see what light is in the room when the candles are burning. You will fall asleep, having put on your greasy and eternal nightcap, you will fall asleep with a smile on your lips. Sleep will strengthen you, and you will reason wisely. And you will no longer be able to drive me away. I will watch over your sleep.”
― Mikhail Bulgakov, Мастер и Маргарита

“- შეყვარებული მართლა არა ხარ?
- არა, მაგრამ, გინდაც ვიყვე, სიყვარული რა დარდია.
- როგორ არა, სიყვარული ყველაზე დიდი დარდია.
- შენ შეყვარებული ხარ?
- ვიყავი.
- მერე?
- გზაზე ყაჩაღები დახვდნენ და გააუბედურეს. იმან ჯერ არაფერი თქვა, ერთი დღე იჯდა და უხმოდ მიყურებდა. ვკითხე, რა დაგემართა - მეთქი. არაფერი არ მითხრა. მერე მოვიდა და მუხლებზე მაკოცა. მე იქვე ჩავიხვიე. ხელიდან გამისხლტა და წავიდა. წავიდა და ეგ იყო.. წავიდა.. ადევებულ არაგვში ჩაეხრჩო თავი. იმის მერე დარდებს ვაგროვებ. რაც რამ ქვეყანაზე დარდია, უნდა შევაგროვო და ღმერთთან წავიდე.”
― Goderdzi Chokheli, ადამიანთა სევდა

“ადამიანებს ისე აღარ ვუყურებ, როგორც ამ სამი წლის წინათ ვუყურებდი. ახლა ყველა ადამიანი მოთხრობა მგონია და ყოველ მათგანს სათაურს ვუძებნი. აი, სადმე რომ შემხვდე და ლაპარაკი დამიწყო, იმ წუთში წარმოვიდგენ, რომ მოთხრობა ხარ და სათაურს მოგიძებნი. არ ვიცი, რას მივაწერო, თავდაპირველად მარტო გუდამაყრელები მეჩვენებოდნენ მოთხრობებად, ახლა, ვინც უნდა იყოს, და რა ეროვნებისაც უნდა იყოს, მოთხრობა მგონია. თუ აქამდე მარტო გუდამაყრის ხეობა იყო უცნაური მოთხრობებით სავსე წიგნი, ახლა მგონია, რომ დედამიწა არის მზითა და მთვარით განათებული დიდი წიგნი, სადაც უამრავი ცოცხალი მოთხრობა დადის. ოო, იცი, რა დიდებულია ეს წიგნი! თვითონ მოთხრობები უდგამენ კარგ მოთხრობებს ძეგლებს, უხილავი შემოქმედის ხელით იწერება და იშლება ეს წიგნი და, ნეტა ვიცოდე, რა მემართება. ახლა წარმომიდგა, რომ დედამიწა იმ დიდი წიგნის ფურცელია, რომელსაც სამყარო ჰქვია, ნეტა მაცოდინა, სად არის დალოცვილი მწერალი, რომლის ხელითაც იწერება ეს დიდი წიგნი. ან დასაწყისი სადა აქვს ამ წიგნს, ან დასასრული. ან იქნებ არც ერთი აქვს და არც მეორე.”
― Goderdzi Chokheli, ადამიანთა სევდა

“Your novel has been read,’ Woland began, turning to the master, ‘and the only thing said about it was that, unfortunately, it is not finished. So, then, I wanted to show you your hero. For about two thousand years he has been sitting on this platform and sleeping, but when the full moon comes, as you see, he is tormented by insomnia. It torments not only him but also his faithful guardian, the dog. If it is true that cowardice is the most grievous vice, then the dog at least is not guilty of it. Storms were the only thing the brave dog feared. Well, he who loves must share the lot
of the one he loves.’
‘What is he saying?’ asked Margarita, and her perfectly calm face clouded over with compassion.
‘He says one and the same thing,’ Woland replied. ‘He says that even the moon gives him no peace and that his is a bad job. That is what he always says when he is not asleep, and when he sleeps, he dreams one and the same thing: there is a path of moonlight, and he wants to walk down it and talk with the prisoner Ha-Nozri, because, as he insists, he never finished what he was saying that time, long ago, on the fourteenth day of the spring month of Nisan. But, alas, for some reason he never manages to get on to this path, and no one comes to him. Then there’s no help for
it, he must talk to himself. However, one does need some diversity, and to his talk about the moon he often adds that of all things in the world, he most hates his immortality and his unheard-of fame. He maintains that he would willingly exchange his lot for that of the ragged tramp Matthew Levi.”
― Mikhail Bulgakov, The Master and Margarita