Qasem Niksefat

“گفتمش:
ـ «شیرین‌ترین آواز چیست؟»
چشم غمگینش به‌رویم خیره ماند،
قطره‌قطره اشکش از مژگان چکید،
لرزه افتادش به گیسوی بلند،
زیر لب، غمناک خواند:
ـ «نالۀ زنجیرها بر دست من!»
گفتمش:
ـ «آنگه که از هم بگسلند . . .»
خندۀ تلخی به لب آورد و گفت:
ـ «آرزویی دلکش است، اما دریغ
بختِ شورم ره برین امید بست!
و آن طلایی زورق خورشید را
صخره‌های ساحل مغرب شکست! . . .»
من به‌خود لرزیدم از دردی که تلخ
در دل من با دل او می‌گریست.
گفتمش:
ـ «بنگر، درین دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی ست!»
سر به سوی آسمان برداشت، گفت:
ـ «چشم هر اختر چراغ زورقی‌ست،
لیکن این شب نیز دریایی‌ست ژرف!
ای دریغا شبروان! کز نیمه‌راه
می‌کشد افسونِ شب در خوابشان . . .»
گفتمش:
ـ «فانوس ماه
می‌دهد از چشم بیداری نشان . . .»
گفت:
ـ «اما، در شبی این‌گونه گُنگ
هیچ آوایی نمی‌آید به‌گوش . . .»
گفتمش:
ـ «اما دل من می‌تپید.
گوش کُن اینک صدای پای دوست!»
گفت:
ـ «ای افسوس! در این دام مرگ
باز صید تازه‌ای را می‌برند،
این صدای پای اوست . . .»
گریه‌ای افتاد در من بی‌امان.
در میان اشک‌ها، پرسیدمش:
ـ «خوش‌ترین لبخند چیست؟»
شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت،
جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند،
گفت:
ـ «لبخندی که عشق سربلند
وقت مُردن بر لبِ مردان نشاند!»
من زجا برخاستم،
بوسیدمش.”
― هوشنگ ابتهاج, آینه در آینه

“إن مَشَيتَ على شَارعٍ لم يؤدى إلى هَاوية
قُل لِمن يجمعون القٍمامة: شُكراً

إن رَجَعت إلى البيت حَياً ،كما تَرجع القافية
بلا خَلل، قل لنفسك :شكراً

إن تَوقَّعت شَيئاً و خَانك حَدْسُك،فاذهب غدا
لترى أين كنت ،وقل للفراشة: شكراً

إن صَرخْت بٍكل قُواك ، وردَّ عَليك الصَّدى
من هناك؟" ، فقل لِلهُويةِ :شكراً"

إن نَظَرْت إلى وَردةٍ دون أن تُوجِعَك
وفَرِحْت بها ،قل لقلبك: شكراً

إن نَهَضت صباحاً وَلم تجد الآخرين مَعك
يَفْرُكُون جُفُوْنَك، قل للبَصيرة: شكراً

إن تَذَكَّرت حَرفاً من اسمك و اسم بلادك
!كُن ولدا طيباً
!ليقول لك الرب : شكراً”
― محمود درويش, كزهر اللوز أو أبعد

“ما چون دو دريچه ، رو به روي هم
آگاه ز هر بگو مگوي هم
هر روز سلام و پرسش و خنده
هر روز قرار روز آينده
عمر آينه ي بهشت ، اما ... آه
بيش از شب و روز تير و دي كوتاه
اكنون دل من شكسته و خسته ست
زيرا يكي از دريچه ها بسته ست
نه مهر فسون ، نه ماه جادو كرد
نفرين به سفر ، كه هر چه كرد او كرد”
― مهدی اخوان ثالث