Hedieh

“در این سرای بی كسی كسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یكی زشب گرفتگان چراغ بر نمی كند
كسی به كوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ كز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
كه خنجر غمت از این خراب تر نمی زند

گذر گهی است پر ستم كه اندرو به غیر غم
یكی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند”
― هوشنگ ابتهاج

“گر درختی از خزان بی برگ شد
يا کرخت از صولت سرمای سخت

هست اميدی که ابر فرودين
برگها روياندش از فر بخت

بر درخت زنده بی برگی چه غم؟
وای بر احوال برگ بی درخت”
― محمدرضا شفیعی کدکنی, غزل برای گل آفتابگردان

“نگو
نگو جايي نداري بروي
اين سه متر و نيم حياط خانه ات را هم
درست نديده اي.
دنيا را كه نمي تواني
در هواي حلزوني اين اتاق
سبك و سنگين كرد
ديوارهاي اين جهان
سر به فلك هم كه بركشند
بيش از اين پرده هاي كيپ
عرصه بر نگاه تو تنگ نمي كنند.

پرنده اي كه پر مي كشد از آشيان
نه آدرسي دارد نه شماره پروازي
نه قرار ملاقاتي،
شاخه هيچ درخت و
نرده ي هيچ بالكني را نيز
به نامش ثبت نكرده اند.
بي نام و نشان تر از پرنده كه نيستي
اين هواي ملس هم
كه از فرط زلالي و صافي
پروانه ميانش بكس و باد مي كند
خوشبختانه ارث پدري هيچ ديوثي نيست.

در انتظار چه نشسته اي
زمان علف خرس نيست عزيزم
هر ثانيه ي حرام شده اش را
بايد حساب پس بدهي
حواست نباشد
همين ساعت لكنته ي ديواري
به نيش عقربه هاي تيزش
تو را و اشتياق مرا
به اجزاي موريانه پسند تجزيه مي كند
وچشم هايت را مي برد
مانند دوتمبر باطل شده ي قديمي
در آلبومي كپك زده بچسباند.

نگو كسي به فكرت نيست
و نامت را دنيا از ياد برده است .
شايد دنيا
(تويي و من)
و نام ما مهم نيست در جريده عالم
با حروف درشت چاپ شود
همين كه جانانه بر لب جاري شود
تا ابديت خواهد رفت.”
― عباس صفاري

“come on sweetheart
let's adore one another
before there is no more
of you and me”
― Rumi