Status Updates From Im Schatten der schweigende...

D

توده اتفاقاً بسیار متشخص‌مآب و پرافاده است و به شیوه‌ای مؤثر استعداد انتخاب را به اتکای نوعی بازی بی‌مسئولیتی، بی‌ارادگی تام و مَکری نهانی به دیگری واگذار می‌کند. همه‌ی واسطه‌سازان (فیلسوف، سیاستمدار و ...) به همین منظور، برای سر و سامان دادن به موضوع ملالت‌بار خواست و اراده به نیابت توده‌ها، برای آشنا کردن‌شان با این استعلا و به خاطر بخشیدن لذتی بیشتر و تبدیل این استعلا به نمایشی به نفع آن‌ها، عمل می‌کنند.

ما دیگر حتی بیگانه شده نیز نیستیم، چرا که بیگانگی مستلزم انشقاق سوژه در خود، مواجهه با دیگری و رسیدن به تضاد است. حال هیچ دیگری‌ای در کار نبوده و صحنه‌ی دیگری همچون صحنه‌ی سیاست و جامعه ناپدید شده است. هر فردی ناگزیر است تا به رغم خواست خود به انسجام پیوسته‌ی آمارها پیوند یابد و در این جذب مثبت در شفافیت رایانه‌هاست که چیزی بدتر از بیگانگی بروز می‌کند.

امر اجتماعی به خاطر توسعه‌ی ارزش مصرفی که معادل نابودی آن است، می‌میرد. هنگامی که همه‌چیز از جمله امر اجتماعی، به صورت ارزش مصرف درآید شاهد دنیایی ساکن می‌شویم، دنیایی که البته مارکس عکس آن را به خواب می‌دید؛ او رویای بازجذب امر اقتصادی در امر اجتماعی را در سر می‌پروراند، اما آن‌چه امروز شاهدش هستیم بازجذب امر اجتماعی در یک اقتصاد سیاسی به ابتذال کشیده شده است.

امر اجتماعی دیگر هیچ معنایی نمی‌دهد، زیرا به چیزی دیگر بدل شده، در یأس هیچ بودن فرو رفته است. امر اجتماعی امری مدفوعی است. عاری از هرگونه دورنمای آرمانی. زیرا بازمانده‌ها استعلای نیستی‌اند، بازمانده‌ها وجه سازش‌ناپذیر مرگ بوده و براساس آن‌ها تنها می‌توان یک سیاست مرگ بنا کرد. امر اجتماعی تحت لوای خرد تولیدی، فضایی برای یک گوشه‌گیری عظیم و تحت لوای وانمایی به فضای یک پیش‌گیری عظیم بدل شده است.

این اندیشه -که ایدئولوژی رسانه‌های همگانی‌ست- هماره مطرح بوده که رسانه‌ها توده‌ها را احاطه می‌کنند، و راز این مداخله را در نشانه‌گرایی جنون‌آمیز رسانه‌های همگانی جسته‌اند. اما این نکته از یاد رفته که در این منطق عوامانه‌ی ارتباطات، توده‌ها رسانه‌یی توان‌مندتر از رسانه‌ها هستند، این توده‌ها هستند که رسانه‌ها را جذب خود می‌کنند. توده‌ها و رسانه‌ها یک فرایند واحدند. توده همان پیام است.

توده‌ها ابایی از مردن در راه یک عقیده، آرمان یا در پای یک بت ندارند. آن‌چه نمی‌توانند در برابرش تاب بیاورند، استعلاست. بی‌یقینی، انتظار، زهدی که اجحاف والای مذهب را شکل می‌دهد. برای توده‌ها ملکوت خدا هماره پیشاپیش در زمین، در حلول بت‌پرستانه‌ی تصویرها، در نمایشی که دستگاه کلیسا به صحنه می‌آورد تجسم یافته؛ تحریف شگرف اصل مذهب. توده‌ها با عمل کردن به شعائر مذهبی با اسلوبی جادوئی و تماشایی، مذهب را به خود جذب کرده‌اند

The idea of masses and how this term ambiguous term is undefinable in a concrete and rigorous manner is the subject of the essay. Baudrillard makes an initial attempt to put this case to rest but at some point he misses the point or perhaps confuses himself. The analogy of the silence of the masses with that of the terrorism was quite original and thought provoking.