Status Updates From Dostoïevski

"Je moet meer van het leven houden, dan van de zin van het leven."

Omdat hij niet in God kan geloven, predikt hij Zijn naam, omdat hij niet in zichzelf geloven kan predikt hij Rusland en de mensheid.

Voor hem is liefde geen toestand van geluk, een verzoenend compromis, maar een strijd die op een hoger niveau gevoerd wordt, liefde betekent meer pijn op die eeuwig kwetsbare plek in ons gevoel, liefde staat voor lijden, voor meer aan het leven lijden dan wij gewoonlijk doen.

Traditie is de stenen omheining van het verleden rond het heden: wie de toekomst in wil, zal er overheen moeten.

Alles speelt zich af op die donkere plekken van het hart, schoksgewijs verlicht door kennis en inzicht brengende blikseminslagen, in die luchtledige, compleet van de buitenwereld afgesloten ruimte van de hersenen, waar sterren of bloemen, zelfs stilte en zwijgen afwezig zijn.

… waardoor ze onbegrensd begrip op kunnen brengen voor al het aardse.

Zijn mensen zijn echte mensen, ze hebben geleden en hebben daarom ontzag voor het lijden en kennen daarmee het grootste mysterie op aarde. Wie lijdt is door medelijden al een broeder, en al Dostojevski's karakters is, omdat ze slechts oog hebben voor de innerlijke mens, de haat vreemd. Ze beschikken over die prachtige eigenschap, die hij ooit eens typisch Russisch noemde, niet langer te kunnen haten,…

Zijn roman speelt zich af in het diepste innerlijk van een mens, daar waar de ziel huist, in een bovenzinnelijke wereld: gebeurtenissen en lotgevallen in de wereld daarbuiten zijn alleen maar trefwoorden, noodzakelijk materiaal om het boek vorm en inhoud te kunnen geven.

Hij wil het leven niet beheersen, hij wil het voelen. Niet meester zijn over zijn lot, maar het als zijn lijfeigene fanatiek dienen. Alleen zo, als 'Gods meest toegewijde knecht', kon hij iemand worden die meer wist van al wat menselijk is dan wie dan ook.

lemand die tijdens zijn leven dikwijls de dood ervaarde, heeft kennisgemaakt met grotere dan de normale verschrikkingen, iemand die heeft ervaren dat hij loskomt van de aarde, kent een groter genot dan iemand die nooit de vaste grond onder zijn voeten verloor.

Amor fati, de berustende liefde voor het lot, volgens Nietzsche de vruchtbaarste levenswet, zorgt ervoor dat hij iedere tegenslag als een bijdrage aan zijn levensvervulling, iedere beproeving als een zegen ervaart.

En als een grandioos saluut voor de overledene ontploft vlak na zijn laatste gang die angstaanjagende mijn: de revolutie.

Al snel wil je vol bewondering die wereld tot de jouwe maken, maar ook al ben je erdoor gegrepen, intuïtief weet je, dat het een plek is waar je je niet voor altijd thuis moet gaan voelen, dat je weer terug moet naar je eigen warme, vriendelijke, maar ook meer begrensde wereld.

Dostojevski zal niets voor je betekenen, als hij niet in je binnenste tot leven komt.