Status Updates From نزدیک ایده

گاهی هنگام تماشای اسمان حس می مردم ذره ای بیش نیستم:ناچیز در جهان پهناور و بزرگ.و با این حال می خواستم این پهنه را دوباره تصرف کنم.می خواستم به ان چیزی دست پیدا کنم که همیشه مالکش بودم ولی شاید قدرش را نمی دانستم.

همه چیز خاکستری،سرد و دلگیر به نظر می رسید.روحم نمی توانست بی دغدغه رویاپردازی کند.ان جا روح اساسا اجازه رویاپردازی نداشت.دست بالا می توانست در افسردگی غرق شودو بدن راهم دنبال خودش بکشاند.هدف حاکمان هم جز این نیست.

لذت واقعی اندیشیدن،کار کردن،نوشتن و فهمیدن همین است:خلاص شدن از شر خود،همچون ماری که پوست می اندازد.

در این استعاره افلاطونی هم سبکبالی نقش پررنگی دارد: تمام ارواح امکان پرواز دارند و هرچه در سلسه مراتب کیهانی بالاتر باشند، رهاتر پرواز می کنند.امتیاز خدایان این است که روح شان کاملا رها در فضا به پرواز درمی اید…

استعاره روح بال داری که پرهایش در زندگی روزمره ریخته اما اگراروس نیک خو هدایتش کند،پرهایش از نو می رویند.کام جویی محرک رویش دوباره پروبال روح است و اینجا دلیل سبکبالی وجودی عاشقان به شکلی نمادین اشکار می شود.

هانا ارنت زمانی پرسشی طرح کرد که به چند شیوه می شود به ان پاسخ داد؛پرسشی که هم راهنماست و هم هشیار کننده:((وقتی فکر می کنیم،کجا هستیم؟))

مرزهای شناخت مابه گستره و قلمروی مشاهده پذیرهاودرک شدنی هامحدوداست.ورای این مرزهانه می توان چیزی را شناخت و نه می توان چیزی رااثبات کرد.با این همه ،وچه بسا به همین دلیل،به باور هاناارنت مابایدفضای ورای این مرزهارابکاویم …

((وقتی فکر می کنیم،کجا هستیم؟))آرنت،با این پرسش،مخاطبانش را از رویارویی با مکان هایی که (( در ان ها فکر می کنند)) فراتر می برد.

می توانی همه چیز را ببینی یا نگاهت را بدزدی و همه چیز را رها کنی.جهان بیرون اگاهی ما وجود ندارد.بیرون قصه های ما جهانی نیست.

تا اینجا، جستار اول خوب نبود، دومی خیلی خوب بود و سومی عالیی