Status Updates From Duidelijkheid

SO naar Noortje Oostenbrink voor de tip! Nu al erg interessant, en heel erkenbaar. Ben benieuwd naar de rest

Talkshows heb- ben relatief veel invloed. Ze weten wat scoort - controverse, luchtigheid en lulligheid en sturen ogenschijnlijk eigenzinnige verslaggevers naar Den Haag, die vrijwel allemaal de mediawerkelijkheid van politici als uitgangspunt nemen. Dit laatste neemt ook toe bij professionele journalisten. Zij redeneren na ophef over een uitspraak of een heftig debat: nieuws is nieuws.

Spektakelleegte is aldus een verdere verfijning van de mediawerkelijkheid als politiek instrument: coalitiegenoten die met hun kennis van verslaggeverslogica reflexen van journalisten uitlokken om een schijnconflict in de markt te zetten. Politici van alle gezindten nemen later de truc over - al heb je zelden de indruk dat ze weten wie ze imiteren.

Onenigheid is de zuurstof van de democratie. Het democratisch gehalte van een land meet je niet af aan verkiezingen maar aan de manier waarop politici hun onenigheid uitvechten.

Veel partijen verruilen hun wereldbeeld voor een doelgroep die zij proberen te bedienen. Politici zoeken dan niet langer kiezers bij hun ideeën maar ideeën bij hun kiezers.

Als je het van een afstandje bekijkt gaat alle politiek, in coalitie en oppositie, principieel om hetzelfde dilemma: in hoeverre is het zinvol de maatschappij te ordenen? Welke chaos in de samenleving, en in de wereld, moet de politiek tegengaan, welke is acceptabel, waar houdt het sturende vermogen van politici op?

Democratie mag niet meer onduidelijk of ingewikkeld zijn. Ook niet als democratie onduidelijk of ingewikkeld is.

In bijna alle partijen groeit deze eeuw een obsessie voor communicatie. Hoe politici overkomen krijgt meer waarde dan het wereldbeeld dat hun partijen uitdragen. En hoe ze kiezers binnenhalen wordt belangrijker dan wat ze voor die kiezers kunnen betekenen. Politiek draait niet primair om prestaties of de werkelijkheid. Politiek draait primair om de mediawerkelijkheid.

Na afloop spoelt de ANP-Collega in Nieuwspoort de band terug voor de verslaggevers, waarna we proberen te bepalen wat de minister-president bedoeld kan hebben. Vaak mislukt dit. Bij de Rijksvoorlichtingsdienst vinden ze het geen probleem. Geheimtaal suggereert deskundigheid en is tegelijk een middel om de burger op afstand te houden. Politici maken vuile handen en dat hoeft niet elke dag in de krant.