Status Updates From Tonio Kröger en andere verh...

5. Verwarring en vroeg verdriet

Vaak geeft ze [haar broertje] wetenschappelijk onderricht, verklaart hem de vogels uit het prentenboek en brengt hen hun naam bij: de wolkenvreter, de hagelvreter en de ravenvreter [...], leert hem ziektes zoals borstontsteking, bloedontsteking en luchtontsteking.

De parallellen met Manns eigen gezin zijn evident in Unordnung und frühes Leid. Golo en Monika worden omwille van de helderheid van het verhaal helemaal overgeslagen, wat gezien de biografische feiten pijnlijk genoemd kan worden. Beisser/Bibi beklagenswaard in vergelijk met Eleonore/Elisabeth's positie. De 'groten', nog zo zorgeloos, zijn verrukkelijk aanstekelijk...

1. De kleine meneer Friedemann
Het noodlot is aanwezig vanaf de eerste zin, wordt halverwege met naam en toenaam aangewezen en tegen beter weten in hoop je op een gelukkiger afloop. Maar wat een schokkend, onbarmhartig einde!

'Dertig jaar,' herhaalde ze. 'En ze waren niet gelukkig, die dertig jaren?'
Meneer Friedemann schudde het hoofd en zijn lippen trilden. 'Nee,' zei hij, 'dat was een inbeelding van me, een leugen.'
'U geloofde dus wel dat u gelukkig was?' vroeg ze.
'Ik heb het geprobeerd', zei hij en ze antwoordde: 'Dat was dapper van u.'

6. Mario en de magiër

Op een dag werd hij namelijk door een zeekrabbetje in zijn teen gebeten, en het antieke heldengehuil dat hij bij dat nietige speldeprikje aanhief, ging door merg en been en deed je aan een vreselijk ongeluk geloven. Zelf dacht hij klaarblijkelijk dat hij een dodelijk giftige wond had opgelopen.

Het geschreeuw was bestemd voor een afschuwelijk jongetje [...], welk aan ongezeggelijkheid, onhebbelijkheid en boosaardigheid het alleruiterste ten toon spreidde wat me ooit onder ogen gekomen is, nog laf bovendien en in staat het hele strand in rep en roer te brengen.

Lichtelijk hilarische anekdote over Italiaans plebs ("menselijke middelmaat en burgerlijk uitschot") op vakantie. 'Fuggièro!! Die kreet klinkt me nu nog in mij oren na hem twintig ochtenden achter elkaar wel honderdmaal vlak bij me te hebben horen schallen, hees en door niets ingetoomd, snerpend geaccentueerd, met een schelle open è, uitgestoten met een soort van mechanisch geworden vertwijfeling.