Status Updates From Psychiatric Hegemony: A Mar...

Laid thick with the values of neoliberalism, the discourse of “positive mental health” no longer focuses primarily on bringing the “insane” back to some state of normality but rather on the self-improvement of the individual. It is no longer enough to be “sane” or “normal”; one has to be constantly striving to be more positive and happier in life. This is a
therapeutic quest which perfectly aligns with the..

“We have to remember,” stated the psychiatrist E. H. Parsons (cited in Whitaker
2010a : 50–51) in 1955, “that we are not treating diseases with this drug
… We are using a neuropharmacologic agent to produce a specific effect.” That effect has been summated by Breggin ( 1991 : 55, emphasis original) as, “[p]atient’s don’t lose their symptoms, they lose interest in them.”

چرا تموم نمی‌شه؟! خسته شدم، می‌خوام ریویوشو بنویسم برم پی زندگیم.

داره در مورد نقش روان‌پزشکی تو هولوکاست صحبت می‌کنه و آره وحشتناکه

خوابم نمی‌بره پس برنامه اینه که این رو تموم کنم.

"It's always corporate infrastructure over the structure of your face."

– Hozier, Jackboot Jump

فصل بعد راجع به کارهههه نام نام

مشتاقم زودتر تمومش کنم و برم کتاب‌های راجع به مرض روانیش رو بخونم. این طور که آقایی جامعه‌شناس مرض روانی داره استدلال می‌کنه روان‌پزشکی کلاً اسکمه و جواب نیست (حالا بماند که من الان دارم از دارودرمانی تاثیر مثبت می‌بینم، نمی‌دونم راجع به این قراره حرف بزنه یا نه)، و دلم می‌خواد بدونم به نظر آقایی که همزمان معتقد هم هست که روان‌رنجوری به سهم خودش واقعیه چی جوابه.