Status Updates From The Displaced: Refugee Writ...

گرچه هنوز هم حسرت و اشتیاق "مملکت و خانه و زندگی خودم" را دارم، دیگر فکر نمی‌کنم که خانه و مملکتم جایی است آن بیرون، که باید بروم آنجا، حالا وطنم در خودم خانه کرده. حالا دیگر آن حس "در مملکت و خانه و زندگی خودم بودن" در دلم جا گرفته، که سعی دارم کاری کنم تا هرروز بیشتر در من پا بگیرد، که می‌توانم همراه خودم ببرمش به هرکجا که بخواهم.

صف بستن تبدیل شد به‌نوعی سبک زندگی، حتی شد یک‌جور فرم هنری؛ می‌توانستی بگویی که جایت را در صفی نگه‌دارند و دوان‌دوان به صف دیگری بروی و آنجا هم بگویی جایت را نگه‌دارند و به‌این ترتیب هم‌زمان در دو صف بایستی. برای همین فعالیت وزین صف ایستادن باید روزها برنامه می‌چیدی...

تو این‌گونه خانه‌ات را ترک نکردی، این بلایی است که سفر به سرت می‌آورد.

من هم به همه مسیرهای مهاجرتی‌ای فکر می‌کنم که پناهندگانی مثل ما ازشان گذشته‌اند، مسیرهایی که در خاطرشان و داستان‌های زندگی‌شان حک شده. در طول این مسیرها، چه دوست‌ها که از دست رفته‌اند، چه دین‌ها که هیچ‌گاه ادا نشده‌اند، چه مهربانی‌ها که دیگر امکان جبران کردنشان نیست، چه عهدها که شکسته شده‌اند، چه امیدها که از دست رفته‌اند و چه تحقیرها و بی‌حرمتی‌هایی که هم فراموش کردنشان سخت است و هم به زبان آوردنشان...