Status Updates From La silla del águila

میپرسم از کی رئیس جمهور در انظار عمومی دیده نشده است؟ پاسخ میدهم حسابش را دارم، از اوایل ژانویه از وقتی سخنرانی کرد و موجب شد ضربه مهلک گرینگوهای آمریکایی بر سرمان فرود آید. سه ماه است صورت رئیس حکومت را ندیده ایم! اگر این خلا قدرت نیست همان طور که اشاره شد پس چه حفره ای است که در قدرت ایجاد شده؟ حفره حفره و زندگیمان شده است حفره. در آمدن از چاله و افتادن به چاه قضای حاجت کردن در چاه ترتیب حفره ی زندگی را بدهیم.

خُب، به هرج و مرجی که در رژیم است دقت کن. اول از همه رئیس جمهور است که هرگز از سر زبان‌ها نمی افتد. این‌ها سؤال‌هایی هستند که همه از تو می پرسند: در ذهن رئیس جمهور چه می‌گذرد؟ استراتژی او چیست؟ از چه موضوعاتی خبر دارد و از چه حوادثی بی‌خبر است؟ چه حساب و کتابی می‌کند؟ انتظارش چیست؟ چه کسی را دوست دارد؟ از چه کسی متنفر است؟ چه اراجیفی در داخل و خارج از دولت... روزی نیست که کسی این‌ها را از تو نپرسد...

یک بار هم توی صورت پشیمان رئیس شرکت نفت مکزیک، دن اولگاریو سانتانا، نگاهی بینداز. بدون خصوصی سازی صنعت به آمریکایی ها اجازه داد وارد کشور شوند، اما هنگام دفاع از قیمت نفت دولت ایالات متحده نه فقط ما، بلکه سرمایه گذارهای آمریکایی را هم تحریم کرد. این تناقض همیشگی واشنگتن میان قیل و قالهای بین المللی و منافع کوچک محلی اش است: کارخانه های نساجی کارولینای شمالی همیشه بر کارخانه های نساجی برزیل برتری خواهند داشت...

در همه ی مسائل با گرینگوها همکاری کنید مگر موضوع كوبا. كوبا خط قرمز و حاشیه ی امن مکزیک بوده و خواهد بود. به کوبا مدیونیم، زیرا دیگر نخستین سوژه ی مبارزه ها، دسیسه ها و گاه خشونت های ایالات متحده علیه آمریکای لاتین نیستیم. ایالات متحده همچون ناخدا در شکار موبی دیک دست نیافتنی است تا دغدغه ی مردمان آمریکای شمالی برای درک سیاه و سفید از جهان را اقناع کند.

گویا تن دادن به تعرفه های تجاری، حمایت مالی برای مقابله با تروریسم، رأی دادن در سازمان های بین المللی، سکوت در برابر ضرب و شتم مکزیکی هایی که ناعادلانه در زندان‌های هستند و بی‌گناه در ایالات متحده به قتل محکوم شده اند، برایمان کافی نبود و به دو کارت قرمز، کلمبیا و نفت، احتیاج داشتیم تا به واکنش سبعانه و شدید از سوی واشنگتن منجر شود. دسترسی مان را به
ارتباطات بین المللی قطع کنند، نوعی برهوت جهانی شدن.

روز دوم ژانویه با نفت و گاز و اصول اخلاقی خودمان بیدار شدیم، اما ارتباطمان با جهان خارج قطع شده بود. ایالات متحده مدعی شد در ماهواره ای که از روی سخاوت به ما واگذار کرده بود نقصی ایجاد شده و ما را بدون فکس، ایمیل، اینترنت و حتی تلفن به حال خودمان رها کرد. به ورطه ی پیام های شفاهی یا مکاتبه ای فروافتاده ایم، همان طور که این نامه ای که با ولع خوردن و بلعیدن برایت می نویسم گواهی بر آن است.

مش قادرة أتجاوز كمية الأخطاء الإملائية 🙂