Status Updates From حواس‌پرتی مرگ‌بار: دو جستار...

«زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم، مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم.»
.
بنظرم این دو جستار در عین بی‌ربطی ظاهریشان از درد مشترکی سخن می‌گفتن؛ از اولویت‌بندی‌های گاهی اشتباهِ ما در زندگی، از « زندگیِ بی‌توازن »...
و موضوع دیگه اینکه ما حق یا حتی دانش کافی برای قضاوت دیگران رو نداریم، اول باید ببینیم آیا خودمون همون کاری که دیگران رو بخاطرش سرزنش می‌کنیم انجام نمی‌دیم؟!

«زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم، مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم.»
.
بنظرم این دو جستار در عین بی‌ربطی ظاهریشان از درد مشترکی سخن می‌گفتن؛ از اولویت‌ بندی‌هایِ گاهی اشتباهِ ما در زندگی، از «زندگي بی‌توازن»...
و موضوع دیگه اینکه ما حق یا حتی دانش کافی برای قضاوت دیگران رو نداریم، اول باید ببینیم آیا خودمون همون کاری که دیگران رو بخاطرش سرزنش می‌کنیم انجام نمی‌دیم؟

«زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم، مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشته باشیم.»
بنظرم این دو جستار در عین بی ربطی ظاهریشان از درد مشترکی سخن می‌گفتن؛ از اولویت‌بندی‌های گاهی اشتباه ما در زندگی، از «زندگیِ بی‌توازن»...
و موضوع دیگه اینکه ما حق یا حتی دانش کافی برای قضاوت دیگران رو نداریم، اول باید ببینیم آیا خودمون همون کاری که دیگران رو بخاطرش سرزنش می‌کنیم انجام نمی‌دیم؟

«زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم، مجال سر بلند کردن و نگریستن نداشتن باشیم.»
بنظرم این دو جستار در عین بی‌ربطی ظاهریشان از درد مشترکی سخن می‌گفتن، از اولویت‌بندی‌های گاهی اشتباه ما برای زندگی، از «زندگیِ بی‌توازن».
و موضوع دیگه اینکه ما حق یا حتی دانش کافی برای قضاوت دیگران رو نداریم، اول باید ببینیم آیا خودمون همون کاری که دیگران رو بخاطرش سرزنش می‌کنیم انجام نمی‌دیم؟

و اینکه شاید یکی از بهترین کارهایی که ما می‌تونیم انجام بدیم، قضاوت نکردن افراده؛ از کجا معلوم برای خود شخص قضاوت کننده پیش نیاد؟
پس حالا که متوجه شدیم فلان کار اشتباهه، اول بریم خودمون رو کنکاش کنیم که اگر اون عیب رو داریم بر طرفش کنیم، و بعد هم آگاه‌سازی.

«زندگی چیست اگر ما که سرشار از غمیم، مجال سربلند کردن و نگریستن نداشته باشیم.»
بنظرم این دو جستار در عین بی ربطی ظاهریشان، از یک درد سخن می‌گفتن، از اولویت‌‌بندی‌های گاهی اشتباه ما برای زندگی، از همین «زندگیِ بی‌توازن»...!

در کتاب اشاره شده در بین کسانی که بی‌تفاوت و عجول از کنار جاشوا بل رد شدند، هیچ الگوی نژادی و جمعیت شناختی وجود نداشت، ولی رفتار یک گروه جمعیتی کاملاً ثابت بود. بدون استثنا هر بچه‌ای رد می‌شد سعی می‌کرد بایستد و تماشا کند.
و این قدرت زیبایی شناختی که با آن متولد شدیم(فارغ از جنسیت، قوم و نژاد)، با بزرگ شدن ممکنه کم‌رنگ بشه،
چرا؟ شاید بخاطر اشتباه انتخاب کردن اولویت‌ها!

از مقدمه:
«و این دقیقا همان حسی است که خواندن این دو جستار به خواننده می‌دهد: حس راسکولنیکف بودن.» :)

چقدررر جستار اولش خوووب بود. 🥲🥲

جستار اول عالی بود

تا همینجاش بگم که باورم نمی‌شه مردم از جلوی اجرای جاشوا بل به راحتی گذشتن! نشناختنش به کنار، آهنگ‌هاش و صدای ویولنش چی!