Status Updates From Μια στιγμή στον άνεμο

«Σε φοβάμαι. Ναι, μέσα σ' εκείνο το σκοτάδι είμαι έτοιμη να το παραδεχτώ. Ο μόνος τρόπος για να σε ελέγχω, είναι να σε προστάζω. Να γίνομαι η λευκή γυναίκα του Ακρωτηρίου, την οποία μισώ. Ο φόβος είναι πιο επιτακτικός από την αξιοπρέπειά μου».76
Αυνανισμός, έκτρωση, θάνατος συζύγου->ανεξαρτησία. Έχουμε πρωταγωνιστές δύο ελεύθερους ανθρώπους πια, ο ένας από την παράδοση και τη συνήθεια κι ο άλλος από τον καταναγκασμό

Αφήγηση που εναλλάσσεται από τρίτο πρόσωπο για τη γυναίκα σε πρωτοπρόσωπη για τον Άνταμ.Έχουμε την αντίθεση ανάμεσα στον ντόπιο και στον ξένο:
«Μόνο και μόνο επειδή ξέρεις να διαβάσεις ένα βρωμο-χάρτη!Αυτό με ξεχωρίζει από σένα και με κάνει σκλάβο;Εγώ δεν κουβαλάω απάνω μου ούτε ένα τόσο δα χαρτάκι.Τη γη μου την έχω δει με τα μάτια μου,την έχω ακούσει με τ' αυτιά μου και την έχω πιάσει στα χέρια μου. Τηντρώωκαιτηνπιν

Τρεις άνθρωποι ξεκίνησαν το 1749 από το Ακρωτήρι για εξερευνητική αποστολή στην ενδοχώρα, οι: Έρικ Λάρσον, η Ελίζαμπεθ Λάρσον και ο βαν Ζιλ, με δύο άμαξες. «Τις αμανές ακολουθούσαν τριάντα δύο βόδια, τέσσερα άλογα, οχτώ σκυλιά, δεκαπέντε κοτόπουλα και έξι Οτεντότοι» (σελ.15)

Εξαιρετική αρχή. Μυστηριώδης αφηγητής, μάλλον κάποιος που ανακάλυψε στα αρχεία τα απομνημονεύματα και το ημερολόγιο.

σ.290 Χατζηνικολή 1997

You stand so still beside me. Here are the vultures. Round us there is nothing. You are filthy and covered with dust; sweat has drawn patterns over your burnt face; your hair is caked with dirt; there are lines of suffering round your mouth, and your eyes are bloodshot and scared; your breasts are sagging, your nipples scorched black. I recognise you. And I have never loved you as I do now.

Someone show it to L

What do I want, ultimately? Is it so much? - something permanent in a world of change, something certain in a world of possibilities:
I believe all your lies unconditionally. We're naked; we can easily fall to our death; we can break a bone on any stone. Deceit is safe: to pretend to love, to go on unhurt. Dare one be fooled by that? I love you, here is my life, I’m holding yours in security.

And now the skeleton (of the snake, green) lies bare and very white among the rocks of the pool, a long curve of small crescents of bone, each rib shaped perfectly, heraldic on the stone: nothing vague or obscure about it, everything precise and delicate and uncompromising, no longer subject to change, danger, desire or fear, but defined with serene finality, inescapable, and very beautiful.

Here am I, there is the world. And then, perhaps through the slow motion of the sea, to experience the sensation of moving through that world and that space, yet not to touch it anywhere: to remain myself while the world remains the world.

He looks at her.
Yes, she would like to say. Yes. Allow me to say yes. But something inside me still clings to that ultimate safety, something inside me is still wounded, I'm still scared. How can I give myself up if I don't know to what or whom?

Somewhere, somehow, it should be possible to touch someone and never to let go again. To hold someone, not for a moment but forever, in a world where everything is fleeting and painful and treacherous.
And for the sake of that small possibility you must be willing to risk everything, to break through, to walk into the night naked.

You, dark man, death or life: who and what are you? You with the terrible truth of your lies, you who have bedecked yourself, lean and strong, with my husband's outlandish clothes - what are you doing here with me? Why do I fear you?