Status Updates From Punished by Rewards: The Tr...

‎…رویکرد رفتارگرایی است که به قدری شایع شده که دیگر کسی ان را به عنوان یک نظریه قلمداد نمی کند.مفاهیم این نظریه به صورت اصولی بدیهی و مسلم در اذهان جای گرفته اند.

بزرگسالان به جای توضیح دادن و کمک به کسب مهارتهای لازم،پرورش ارزشهای مثبت و تقویت قدرت تصمیم گیری جهت انجام کارهای درست و نادرست در کودکان،وسوسه می شوند راه میان بر را طی کنند و از طریق پاداش،رفتار انها را تحت کنترل دراورند.

اظهارنظرها یا تعاریفی که به نحوی کار شخص را ارزیابی می کنند اغلب غیر ضروری اند.

So far, so good. I enjoy a different approach to human behavioural psychology. It's been a while since I've read non-fiction on this. Not to mention, I keep noticing examples from parents around me.

به موازات انکه پاداشها انگیزه درونی را تحلیل می برند و در مقابل رضایت درونی مانع ایجاد می کنند،نیازهای بیرونی نیرومندتر می شوند.از این رو نیازهای بیرونی قوی تری در اشخاص پدید می ایند و جای نیازهای ارضا نشده اساسی تر را می گیرند.

در واقع هرقدر چیزی که وعده داده می شود مطلوب تر باشد نفرت شما از کاری که باید برای به دست اوردنش انجام دهید بیشتر می شود.

هرچیزی که به عنوان شرط یا پیش نیاز چیز دیگری مطرح گردد،یا به عبارتی وسیله ای شود برای رسیدن به هدفی دیگر ، از مطلوبیت و ارزش کمتری برخوردار است.

یک بار پاداش گرفتن برای کاری که قبلا با لذت انجامش می دادیم کافی است تا علاقه ما را برای هفته ها از بین ببرد.

پاداشهای بیرونی انگیزه درونی را کاهش می دهد.

برای انکه انسانها را واداریم تا به روش خاصی رفتار کنند…باید…ان قدر درمانده و محتاج باشند که ارائه پاداش،رفتار مطلوب را در انها تقویت کند.

عقیده رفتارگرایان در خصوص انسان به عنوان موجود منفعلی که انگیزه های بیرونی در قالب مشوق باید او را وادار به عمل کند،با هر مقیاسی که سنجیده شود،عقیده ای منسوخ است.

ادعای من این است که که رفتار گرایی کاربردی اساسا انسانیت ما را زیر سوال می برد.

البته اگر ما پیوسته شاهد کنترل مردم توسط پاداش باشیم نه تنها این امر را عادی تلقی می کنیم بلکه ممکن است ان را به عنوان یک راهکار کلی بپذیریم:اگر به بزرگسالان در ازای کارشان پاداش می دهیم ان ها نیز از لابه لای رفتار ما این پیام را …

تفکر محوری در رفتار گرایی کاربردی این است: ((این کار را بکن تا فلان پاداش را بگیری)).

و اما زمان نگرانی هنگامی است که ایده ان قدرشایع میگرددکه دیگر حتی موردتامل قرارنمی گیردوچنان ریشه می دواندکه مسلم فرض می شود.وقتی ارامخالف بی پاسخ می مانداین مانیستیم که ایده را در اختیارداریم،بلکه ایده است که مارا دراختیارمیگیرد