Status Updates From La lettera e il pianoforte

مردم به جاى اخبار مربوط به مرگ هزاران انسان، سربازان گرسنه‌ گریخته، بروز یک فاجعه نظامى ناشى از دستورات اشتباه، تنها همين سخنان مبهم در اين خبر كوتاه رادريافت كردند.
‏‎دولت نتوانسته بود سربازش را سير كند، بجنگد و از خاكش دفاع كند،

تو هم باید یه مدت ته‌نشین شی. فعلا می‌تونم بگم که پتانسیل زیادی داشتی و تا حدودی هم حیف شد :)

کمی از ته نشین شدن محتویات این کتاب در ذهنم بگذره سعی می‌کنم با نوشتن ریویو‌ش به میادین گودریدز برگردم.

تو بعضی از قسمت‌ها من رو یاد "خانم دلوی" میندازه. وقت‌هایی که طرف میخواد ابراز عشق کنه اما زبانش با طرف مقابل فرق داره و دور و دورتر میشن. تو سرشون حرف میزنن و خودخوری میکنن اما نمیگن چه حالی دارن. این فاصله‌ای که عشق رو کدر می‌کنه و شاید به عنوان کتاب میخواد برسه. اما نکته‌ی تلخ اینجاست که دوست‌داشتنی که توصیف میکنه سالم نیست، که اگه بود قیاس هم معنایی نداشت. اونم با موقعیتی که دیگه مردی و نسبت به هر چیز راحت‌تره.

مرگ شخصیت با فصل مرگ "روان‌درمانی اگزیستانسیال " همزمان بود و الان به طرز عجیبی دارم جملات رو زیر ذره‌بین قرار میدم. بالأخره کتاب داره یکم اوج می‌گیره.

نحوه‌ی مواجهه و فرار از واقعیت رو خیلی زیبا توصیف میکنه. یکی نامه‌ی عشقش رو از ترس باز نمیکنه. دیگری بابت واهمه‌ای که از عشق و عاشقی داره، میخواد تو سایه بمونه. اون یکی نمیخواد به مادرش تبدیل شه و دیگری جنگ رو میبینه اما انکار میکنه.

موقع خوندنش حتما سرچ کنین چون خساست در پانویس به حدیه که اطلاعات چندانی در اختیارتون قرار نمیده. در حالی‌که داره کلی از وقایع تاریخی_سیاسی رو عنوان می‌کنه.

اگه این فصل رو میشد با یه دیالوگ توصیف کرد:
من باختم. بدم باختم. من آبروی شهر منو بردم.

چقدر قلم قوی‌ای داری. تا اینجایی که خوندم خیلی ظریف و زیبا به همه چی اشاره کردی. امسال با موازی‌خوانی کتاب‌های قطور یقینا پدر خودم رو درمیارم.