Status Updates From انقلاب و بسیج سیاسی

استبداد تنها آزادی‌های مردم را از آنها می‌گیرد، در حالی که حکومت توتالیتر روابط انسانی را از میان می‌برد و می‌کوشد تا همه مردم را در یک موجود خلاصه کند و روابط میان انسانها را ویران سازد. هراس توتالیتری وقتی به توفیق کامل دست می‌یابد که بتواند با توسل به ایدئولوژی مستقر که به عنوان اندیشه‌ای کافی برای توضیح همه چیز تبلیغ می‌گردد، اراده فرد را برای اجبار خودش بسیج کند و به این ترتیب روابط انسان با واقعیت را مخدوش سازد

وسیله اجرای این قانون کلی حکومت هراس است. بر این اساس انسانیت نه در محضر قوانین مثبته بلکه در دادگاه قانون تاریخ یا طبیعت و یا مذهب محاکمه می‌شود. حکام خود تنها مدعی اجرای قوانین کلی هستند؛ بنابراین حکومت آن‌ها حداقل از لحاظ نظری با حکومت خودکامه و قدرت استبدادی فرق اساسی دارد.

به نظر آرنت باید میان توتالیتریسم برخاسته از جنبش توده‌ای و استبداد به مفهوم سنتی تمیز داد. استبداد، به معنی اِعمال قدرت خودکامه‌ای است که محدود به قانون نیست. اما توتالیتریسم بر اساس مفهوم تقسیم حکومت‌ها به خودکامه و قانونی قرار ندارد زیرا توتالیتریسم غیرقانونی یا خودکامه نیست بلکه مدعی پیروی از قوانین کلی طبیعت یا تاریخ است که منشا قوانین دیگر هستند.

هانا آرنت ویژگی‌های عمده دولت‌های توتالیتر را که از درون جنبش‌های توده‌ای برمی‌خیزند روشن ساخته است. به نظر او دولت‌های توتالیتر از هر نوع، جامعه مدنی و سنن سیاسی و حقوقی جاافتاده را از میان می‌برند و با از بین بردن تشکلات گروهی و طبقاتی که ضامن زندگی عمومی شهروندان هستند جامعه‌ای مرکب از توده بی‌شکل ایجاد می‌کنند. جنبش توده‌ای خود جای نظام سیاسی را می‌گیرد.

انقلابیون اغلب درباره شرایط بسیج ساده‌انگارند، اما هیچ‌گاه پیدایش انقلابیون به معنی وقوع انقلاب نیست. انقلاب نیازمند شرایطی است که ایجاد آن خارج از توان انقلابیون است. انگلس درباره شرایط بسیج انقلابی گفته است:
«چه ساده انگاری کودکانه‌ای است اگر بی‌تابی و بی‌صبری انقلابیون به عنوان استدلالی قانع‌کننده عرضه شود».

به طور کلی ایدیولوژی‌های بسیج در زمینه سه جهان‌بینی کلی طرح شده‌اند: جهان‌بینی آزادی‌خواهانه بورژوایی، جهان‌بینی برابری‌طلبانه سوسیالیستی و جهان‌بینی اشرافی-فاشیستی و یا ترکیبی از این سه.

پیتریم سوروکین متفکر روسی تبار، سرکوب «غرائز» را موجب پیدایش شرایط انقلاب می‌دانست. به نظر او: «علت بلافصل انقلاب همواره افزایش سرکوب غرائز اصلی اکثریت جامعه و عدم امکان کسب حداقل ارضا لازم برای آن غرائز است. علت دورتر هر چیزی است که چنین افزایش سرکوبی را موجب می‌گردد».

برای وقوع انقلاب کافی نیست که توده‌های استثمار شده و ستمدیده عدم امکان زیستن به شیوه قدیم را دریابند و خواستار تغییر باشند؛ برای وقوع انقلاب ضروری است که استثمارکنندگان دیگر نتوانند به شیوه قدیم زندگی و حکومت کنند. تنها وقتی که طبقات پایین، شیوه قدیم را نمی‌خواهند و زمانی که "طبقات بالا" نمی‌توانند به شیوه قدیم ادامه دهند، در این صورت انقلاب به پیروزی می‌رسد.

بنیاد نظریه انقلاب در اندیشه ارسطو مربوط به نظام مالکیت و منازعه طبقاتی است. از نظر او ارضاناپذیری طبع انسان ریشه اصلی انقلاب را تشکیل می‌دهد، و این ویژگی طبع انسان به منازعه‌ای دائمی میان برابری و نابرابری می‌انجامد. بنابراین «علت فتنه‌انگیزی را همواره می‌بایست در نابرابری جستجو کرد: آرزوی برابری به این ترتیب ریشه انقلاب را تشکیل می‌دهد.»

از نظر مارکس، دو نوع انقلاب بورژوایی و سوسیالیستی وجود داره. در انقلاب بورژوایی، فئودال ها طبقه بورژوایی را استثمار نمی کردند درحالی که در انقلاب سوسیالیستی دقیقا رابطه استثمارگر و تحت استثمار وجود داره که نقش طبقه پرولتاریا (یا کارگر)، تفاوت اصلی رو در اتفاق افتادن این دو مدل انقلاب ایفا میکنه.