Status Updates From Twenty Minutes in Manhattan

در حالی که من جذابیت بصری برج‌های تک‌وتوک و با طراحی خوب را تصدیق می‌کنم که از بافت یکنواخت شهر فراتر می‌روندُ اما این را هم می‌دانم که هر یک از این برج‌ها خطری برای اجتماع‌های تثبیت‌شده محسوب می‌شوند و از پیکربندی احتمالی دیگری خبر می‌دهند که به یک وضعیت شهریِ کل‌گرا و به طور کلی ناشاد می‌انجامد.

گردهمایی آزاد تجلی فضایی اصلی دموکراسی است، دسترسی آزاد ضامن ضروری آن است. این نصیحت قدیمی را به خاطر بسپارید: "با پاهایتان رای بدهید، به خیابان رای بدهید."

شهر مدرن سبک خود را برای گم‌شدن ایجاد می‌کند که ریشه در شکل خاص ازخودبیگانگی آن دارد. شهر صنعتی الگوهای کهن گم‌گشتگی فضایی_مازها و لابیرنت‌ها_ را با دریای بی‌پایان قانون‌ها عوض کرده است_مکانی با خیابان و ساختمان‌هایی که یکسان به نظر می‌رسند. گلایه‌ی همیشگی از برنامه‌ریزی مدرنیستی نیز همین است، اینکه تشخیص یک بلوک آپارتمان از بلوک‌های دیگر ناممکن است؛ محیط خود را دوباره و دوباره و دوباره تکرار می‌کند.

کلید شهروندی دموکراتیک این است که رفتارهای اشتراکی انتخابی باشد. ما قانون را رعایت می‌کنیم زیرا خودمان به آن شکل می‌دهیم.

چرا ما به شهر به منزله‌ی مکانی عادت کرده‌ایم که آرایش فضا را بر اساس مجموعه‌ای از سود و زیان‌ها می‌چیند. اگر می‌خواهی اینجا باشی باید شایستگی آن را داشته باشی و بالعکس.

تنها چگونگی فعالیت‌های شماست که تعیین می‌کند چطور وارد خانه‌های خود شوید، از بالا یا از پایین.

کل تجربه‌ی آمریکایی را می‌توان وسیله‌ای برای پاک کردن، یا دست کم مدیریت انحراف، و برای دربرگرفتن تفاوت در زیر هنجاری نو و با تسامح _ یا هماهنگ‌کننده _ دید.

این بحث تمایل و تقاضا مولد اصلی فرم‌های معماری است، و هر قاعده‌ی قانونی هم شاعران خود را می‌آفریند و هم راهزنان‌اش را. پیش‌فرض کلی به حداکثر رساندن سود اقتصادی با ایجاد حداقلی از رضایت است.

Wow this guy loves to rant.