Status Updates From Karl Marx

مارکس دربارۀ ساختار سیاسی یا اداری جامعۀ پساسرمایه‌داری چندان چیزی نمی‌گوید مگر تأکید بر آن که آن جامعه دموکراتیک خواهد بود، و مستلزم کنترل به دست «خود جامعه» و نه از طریق ساز و کار سیاسی مجزا یا بوروکراسی دولتی.

تمایل مارکس به سرنگونی جامعۀ سرمایه‌داری بر اثر هیچ تصویر آرمانی از جامعۀ کمونیستی برانگیخته نمی‌شود، بلکه برانگیخته شدن آن بر اثر بیگانگی و محرومیت واقعی مردم در جامعۀ سرمایه‌داری است، همراه با این اعتقاد که این شرایط ناشی از تنظیمات اجتماعی سرمایه‌داری است.

کارِ دستمزدی، به خاطر شکل اجتماعی‌اش، خود را به شیوه‌ای عینیت می‌دهد که انسانیتِ کارگر را فعلیت نمی‌بخشد و تصدیق نمی‌کند بلکه آن را قربانی می‌کند و بیگانه می‌سازد.
در مقابل، در کار معنادار و رضایت‌بخشِ حقیقتا «انسانی»، کارگر کنترل موثر، مصرف یا فروش فعالیت، لوازم و محصولات کار را بر عهده دارد، یا دست کم در آن شرکت دارد. «در این صورت کار دارایی حقیقی و فعال می‌شود.»

بخشی از بیگانگی جامعه سرمایه‌داری از نظر مارکس منوط به این امر است که در این جامعه مردم در حالی که آگاهانه فقط منافع خود را تعقیب می‌کنند به منافع دیگران خدمت می‌کنند. از نظر آدام اسمیت، ما به عنوان تولیدکنندگان کالا به منافع دیگران خدمت می‌کنیم زیرا باید چنین کنیم، این ابزاری‌ست که با آن می‌توانیم خیر خود را کسب کنیم. از نظر مارکس ما خیر خودمان را تنها با تعقیب خیر دیگران به خاطر خودشان می‌توانیم کسب کنیم.

کسانی که سرمایه‌داری را با «دموکراسی» یکسان می‌انگارند نسبت به نیروهای درون سرمایه‌داری کورند، نیروهایی که همیشه در مقابل تحقق ایدۀ دموکراسی در حوزۀ سیاسی مقاومت می‌کنند ...

مارکس بیگانگی را موقعیت مردمی می داند که یا زندگی خود را بی معنا احساس میکنند یا خود را بی ارج می شمرند یا که اگر با توهمات تسلی بخش گمراه نمی شدند چنین احساسی داشتند ...