Status Updates From Profanations

سوژه ـــ همچون مؤلف، همچون زندگی مرد بدنام ـــ چیزی نیست که بتوان مستقیماً بدان به مثابه‌ی واقعیتی جوهری و حاضر در مکانی معین دست یافت. برعکس، سوژه محصول مواجهه و رویارویی تن‌به‌تن با دستگاه‌هایی است که سوژه در آن‌ها به بازی گذاشته و خود را به بازی گذاشته است.»
ص ۸۳.

«آنچه از دست رفته از ما نمی‌خواهد به یادش آوریم و برآورده‌اش سازیم. می‌خواهد ازیادرفته یا ازدست‌رفته بماند و بنابراین و درست به همین دلیل ازیادنرفتنی بماند.»
ص ۳۷.

این دقایق توی متن‌های آگامبن و متن‌های فلسفی دیگه خیلی شگفت‌زده‌ام می‌کنه: وقتی که پارادوکس اساسی تجربه‌ی هرروزه‌ جلوی چشم ما قرار می‌گیره.

خیلی جذابه.
نثر فارسیِ فرهادپور و نجفی از فرهاد اکبرزاده در «آتش و قصه» خیلی بهتره.

Everywhere the special must be reduced to the personal and the personal to the substantial. The transformation of the species into a principle of identity and classification is the original sin of our culture, its most implacable apparatus.

Z polecenia

مکان نمادین ناممکن بودن استفاده کردن «موزه» است.تبدیل جهان به موزه امروزه واقعیتی مسلم است. بالقوگی‌های معنوی -هنر،دین،فلسفه، ایده طبیعت ،حتی سیاست-که زمانی زندگی انسان‌ها را شکل می‌بخشیدند،یکی پس از دیگری به آرامی به درون موزه خزیدند.
موزه در اینجا نه فضا یا مکان مادی مفروضی بلکه ساحتِ جدایی است که آنچه روزگاری حقیقی و تعیین کننده احساس می‌شد -اما دیگر نمی‌شود- به آن پیوسته است.

شماام مثالاشو حس کردین؟

«فرمانروایی سرمایه‌داری در زمانه ما چنان کامل شده است که به اعتقاد بنیامین حتی سه پیامبر اعظم مدرنیته (نیچه مارکس و فروید) با آن تبانی می‌کنند ایشان از یک جهت حامی دین نومیدی‌اند.»
«دین سرمایه‌داری در شکل مفرطش صورت محض جدایی را محقق می‌سازد تا به حدی که هیچ چیز برای جدا ساختن نماند بی‌حرمت ساختنی مطلق بدون هیچ پسماند اکنون منطبق می‌شود بر مقدس ساختنی به همان اندازه پوچ و تام.»

«ام‍ا چگونه ممکن است یک اشتیاق یک فکر در صفحه‌ای کاغذ گنجانده شود بنا به تعریف احساس‌ها و فکرها نیازمند سوژه‌ای اند که آنها را تجربه کند و بیندیشد برای آنکه آنها حضور یابند کسی باید کتاب را بردارد و بخواند این فرد آن مکان خالی را اشغال خواهد کرد که مولف در شعر به جا نهاده است. او همان ژست خاموشی را تکرار خواهد کرد ه مولف از طریق آن به غیبت خویش در اثر گواهی می‌داد.»

«ما قادر نیستیم میل‌های خویش را در قالب زبان بریزیم چرا که آنها را تصور کرده‌ایم تصور کردن به معنای اخص یعنی از آنها تصویری در ذهن خود ساخته ایم.»

«در میان گذاشتن میل‌های خویش با دیگران بدون یاری تصویرها کاری سخیف است.در میان گذاشتن تصویرهای خود با دیگران منهای میل‌های خویش کسالت بار است (مثل تعریف کردن خواب‌هایی که دیده‌ایم یا سفرهایی که رفته‌ایم )»

حس میکنم فصل پارودی رو خوب نفهمیدم ولی :/

چه نکات بدیعی حقیقتا... 👌🏻
هر صفحش ارزشمنده

هیچکس بهتر از کودک نمی‌داند که وقتی بازی به پایان می‌رسد اسباب‌بازی‌ای که جزئی از آن بوده است می‌تواند چه اندازه وحشتناک و دلهره‌آور باشد. افراز رهایی بدل می‌شود به قطعه چوبی بدقواره؛ عروسکی که دخترکی مهر و محبتش را به پایش ریخته بدل می‌شود به آدمک مومی سرد بی‌شرمی که جادوگری خبیث می‌تواند تسخیر و طلسمش کند و آن را علیه ما استفاده کند.

هیچ چیز در دنیا ساده‌تر و بشری‌تر از میل ورزیدن نیست. پس چرا نمی‌توانیم میل‌های خود را اظهار کنیم؟ چرا بیان کردن و به قالب کلمات ریختنِ میل‌ها برای ما این‌قدر دشوار است؟ این کار به قدری دشوار است که سرانجام آن‌ها را مخفی می‌کنیم و جایی در نهانخانه‌ی دلمان دخمه‌ای برای آن‌ها می‌سازیم و میل‌ها در آن دخمه مومیایی و مدفون می‌شوند، معلق می‌شوند و چشم‌به‌راه می‌مانند.

ترجیح می‌دهم وانمود کنم که وجود ندارد. پس بهتر است اصلا نگاه نکنم تا لحظه‌ای که دیگر نتوان دیدش. وقتی آن لحظه رسید به من بگو.

عکس‌ها بر همه‌ی آن نام‌های گم‌شده شهادت می‌دهند، همچو دفتر اعمالی که فرشته‌ی جدید آخرالزمان_فرشته‌ی عکاسی_ در پایان تمامی روزها، یعنی هر روز، در دست دارد

عکس‌ها بر همه‌ی آن نام‌های گم‌شده شهادت می‌دهند، همچو دفتر اعمالی که فرشته‌ی جدید آخرالزمان_فرشته‌ی عکاسی_ در پایان تمامی روزها، یعنی هر روز، در دست دارد