Katja > Recent Status Updates

Het 2e verhaal vraagt meer tijd om er in te komen. Het gaat om de gedachten van een blonde fransman, zijn worsteling met demonen uit het verleden. Eerst lijkt het om relatieproblemen te gaan met zijn Afrikaanse vrouw. De man is een vat vol woede en verongelijktheid. Langzaam wordt duidelijk waar dat vandaan komt. En je komt achter de link met het 1e verhaal.

Irritant boek. Ik ga niet verder.

Tot nu toe grotendeels interessant en grappig, maar zijn haat en bekrompenheid gaan me tegenstaan. De dikke domme broer en zijn even dikke, iets minder domme vrouw. Hij lijdt onder hun geluk ( ). Zijn bekrompenheid t.a.v. katholieken, gebaseerd op zijn verbeelding en het feit dat zijn vader, die hij bij leven haatte, niets van religie moest hebben ( ). Jammer. Zijn stijl bevalt me, maar ik ga er mee stoppen.

Zware kost. Dit is niet een boek dat je in één ruk uitleest. Het is toch ongelooflijk wat mensen elkaar aandoen. Het bestaat uit redelijk korte hoofdstukken over de vijf jaar die een roemeen met dorpsgenoten in een russisch werkkamp heeft moeten doorbrengen. De taal van Müller maakt de belevenissen zo taai als om maar te vermijden dat je er vluchtig overheen zou lezen.

Met verbijstering gelezen. Hoe kunnen mensen anderen (en zichzelf) zoveel ellende aandoen? Het communisme, het socialisme: blind en gevoelloos idealisme. Een nachtmerrie. Alleen heel sterke mensen kunnen dit overleven. Zoals Herta Müller: wat een sterke vrouw!

Prikkelende stijl, maar de inhoud stuit me tegen de borst. Het gevolg is dat het verhaal me niet trekt. Ik stop ermee.

Vertellen kan Marquez, maar de karakters vind ik niet invoelbaar en onaantrekkelijk. Een jongeman die verliefd is op een meisje maar alleen briefcontact met haar heeft, want zij houdt hem op afstand. Tot ze plots tot bezinning komt en hem resoluut afwijst. Hij blijft zich in zijn verliefdheid vastbijten, ook als zij trouwt, maar sekst wel met vele vrouwen. De beweegredenen van de personages zijn onnavolgbaar.

Dit boek mist een stevige redactie. De auteur heeft al zijn kennis en weetjes in dit boek gegoten. Je leert er wat van, het is informatief en interessant, maar het is teveel bij elkaar. Er zit geen lijn in, er komen veel personen in voor die nauwelijks geïntroduceerd worden. Het beste lijkt me nog het hapsnap door te nemen, dan is het het best verteerbaar.

Nee, geen Grünberg voor mij. Provokatief, smerig, nihilistisch.

Niet erg boeiend, ik stop ermee.

Behalve over de Duitse familie vd schrijver, boeiend, gaat dit boek over WOI en II. Het is best interessant om te lezen, maar ik stop er toch mee, juist vanwege al dat gekonkel en tactische manouvres van Hitler en de regering. Ik heb een indruk gekregen, dat vind ik wel genoeg.

Omdat dit boek uit korte essays, overpeinzingen, herinneringen, etc. bestaat, ben ik ermee gestopt het van voor naar achter te lezen. Ik heb de hoofdstukken die gaan over boeken die ik gelezen heb voorrang gegeven. Anderzijds zijn er bespiegelingen die voor mij te diep gingen om nog te kunnen volgen of om me te boeien. Ik stop er nu even mee maar zal het tzt, zeker weer oppakken.

Ik kom erachter dat ik dit boek ook al gelezen heb. Ik ontdekte het toen de vader opdook, met zijn nieuwe vriendin, allebei erg ordinaire types. De hoofdpersoon, halfwees, is nu gedwongen met hen mee te gaan. Ik vond dit een vreselijk deel, maar het is tegelijkertijd het deel dat is blijven hangen. Ik heb geen idee hoe het verder liep, maar ik stop ermee.

Dit boek kan me niet boeien. Ik zou liever óver Terentia, Cicero etc. lezen dan in het hoofd van Terentia verkeren.

Niet mijn soort boek. Had ik de achterflap gelezen dan had ik kunnen weten dat ik hier weinig interesse en dus geduld voor heb. Mooi geschreven, grappig ook de verbeelding van het kind, maar aan deze eerste kennismaking met Ismael Kadare heb ik wel genoeg.

Zeer interessant boek, met name door de heel eigen, meditatieve stijl. Maar het is ook een dik boek en ik merk dat ik niet meer zo gemotiveerd ben om verder te lezen; meer van hetzelfde, ook al is de lokatie een heel andere. Ik ben net voorbij het breekpunt tussen haar periode in Parijs en die in Berlijn. Een goed moment om dit boek even te laten voor wat het is en de andere helft tot later te bewaren.

Ik kom niet verder, en ben nog niet eens op de helft. Ik geloof het wel.

I quit reading, or rather delaying reading this book. It is rather reflective and i'd rather read and share in someones experiences than follow someones deeper thoughts.

Het boek begint als Maxim drie (!) jaar is. Zijn verarmde grootvader en vooral -moeder zijn bijzonder kleurrijke mensen. Vooral dit deel vond ik zeer boeiend. Maar al jong moet hij hen verlaten om te gaan werken in de huishouding van zijn knieperige tante, op een schip of in een iconenatelier. Zijn beschrijvingen van mensen, zijn op het karikaturale af en minutieus. Op een gegeven moment wordt het een herhaling.

Wunderschönes fantasievolles Buch über vier Generationen von Frauen. Es wimmelt von markanten Metaphern und ist sehr sinnlich geschrieben. Ein Vergnügen zu lesen.