Samira > Recent Status Updates

و به راستی که حیف!
آدم می‌بایست با توجه بیشتری به زندگی، زندگی کند، چون عمر چندان دراز نیست.

آدم با چیزهایی که مایه‌ی حیاتش هستند خو می‌گیرد، چندان که با آن‌ها خودمانی می‌شود و آنها را جزو حتمیات می‌انگارد.
و این درست نیست؛
هیچ چیز را برای همیشه نمی‌دهند و همه‌چیز زوال‌پذیر است.

تا اینجا “اشلی” من رو به یاد فرهاد توی سریال شهرزاد می‌ندازه، و “رت باتلر” یاد قباد! 🤭

همینکه رت باتلرِ جذاب و بامزه گفته:

همیشه این را از من به خاطر داشته باش:”
هر وقت فرصت یک تجربه‌ی تازه به میان آمد به سراغش برو!
این تجربه‌ها فکر آدم را باز می‌کند.”

از خوندن این زن
اگه بخوام مثل خودش ساده بگم،
واقعا کیف می‌کنم.✨

تقریبا همه آدم بزرگا پر از حسرت خداحافظی‌هایی‌اند که آرزو می‌کنن کاش می‌تونستن برگردن عقب و بهتر اداش کنن.

When people talk about loss, they always say you'll never be the same, that it will change you, leave a hole in your life…. But when you lose somebody you love, you don't lose everything they gave you. They leave something with you.

‏ Sometimes a switch is exactly what you need.

«ما در چه بی‌نظمی‌ای زندگی می‌کردیم، چقدر تکه‌پاره‌های وجودمان پخش ‌و‌ پلا شده بودند، انگار زندگی منفجر شدن و‌ تبدیل شدن به تکه‌های ریز بود.»

نمی‌دونم به ونسان بخندم یا براش گریه کنم!
آخه دیوانه چو دیوانه ببیند، خوشش آید.

سعادت حقیقی بدون گوشه‌گیری و تنهایی امکان‌پذیر نیست.

حتی کوچک‌ترین لحظه‌ی این زندگی را دوست می‌داشت. ✨

« در دنیا مردمی لامذهب‌تر، سنگدل‌تر و دنیاپرست‌تر از کشیش‌ها یافت نمی‌شوند.»

آه، قلبم برای عاشقانه‌‌های ونسان به کِی 💓

‎“عشق نمک زندگی بود. عشق باید باشد تا بتوان طعم عمر را چشید…”

چقدر این صفحاتش من رو یاد ژرمینال می‌ندازه…😥

گاهی فکر می‌کنم دارم کتاب تاریخ و تعلیمات اجتماعی مدرسه رو می‌خونم! 🙃

از اسپویل‌های زیاد که بگذریم این سوال برام پیش میاد که دقیقا کدوم قسمت کتاب رو خودش نوشته؟!

دلِ آدمی حتی در نشاط احساس غم می‌کند…

حالا چرا اینقدر رمان‌های دیگه رو اسپویل می‌کنه! 🫤

👀!آقای موراکامی در ۳۳ سالگی‌ دویدن رو‌ شروع کردن. آیا این نشانه‌ای برای من نیست؟
که در حالی که دارم ماه‌های آخر ۳۳ سالگی رو زندگی می‌کنم و مطالعه‌ی این کتاب رو شروع کردم، دویدنِ روزانه رو به طور جدی‌تر به زندگی‌م راه بدم…🙃

بچه‌ها مثل سال‌های زندگی‌اند،
می‌روند
و دیگر هیچ‌وقت نمی‌بینی‌شان.

حالا اگه از مریضی و تب و توهم‌ها و این‌همه ماجراهای درهم و برهم چیزی نمی‌نوشت هم اوکی بود. لعنتی این توصیفات یه جوری‌ان که با خوندنشون انگار خودت مریض شدی! 😵‍💫

تا اینجا که “دوستی خاله خرسه” بوده!

Small but mighty! 🪄

درسته که این کتاب رگه‌های طنز داره و گاهی منو می‌خندونه اما غمش هم کم ‌زخمی‌م نکرده!
‏تو گویی خودم یه تنه رفتم سربازی و وسط معرکه‌ی جنگ و خون‌ریزی گیر افتادم…

ما می‌مانیم و فشفشه‌ها، صفیر گلوله و خمپاره‌ها و ستاره‌ها_ و ستاره‌ها چه قشنگ چشمک می‌زنند!

تا اینجا که خیلی از قلمت خوشم اومده آقای اریش ماریا رمارک.

لحظاتی که ماسک زده بودی تا از گاز مرگ‌آور در امان بمونی، از خفگی و فشاری که حس می‌کردی دردم گرفت.پس چشمام رو بستم و‌ آگاهانه چندتا نفس عمیق کشیدم.بعدش با طنزت خندیدم و شرمم اومد که چطور وسط این معرکه‌ی جنگ و‌ خون‌ریزی دارم می‌خندم