i > Recent Status Updates

رشته افکاری هست که آثاری در اطراف چشمها و پیشانی برجا میگذارند،و احساس این افکار در حوالی قلب،این سیاه قلم ها را برجسته تر میسازد، و ما بی مراجعه،به هیچ فرهنگی اینهارا میبینیم و سر هم میکنیم و میخوانیم.

فرقی نمیکنه کی باشی ،چی باشی و استانه صبر و تحملت چقدر باشه، استرن میتونه با حرفای بی ربطش به یه دیوونه زنجیری تبدیلت کنه .
نه از روی نادانی و نابلدی بلکه به عمد و خود خواسته.

تنها سوالی که تا اینجا برام ایجاد شده اینه که این استرن چرا با مخاطب اینجوری میکنه!

گذاشتمش کنار .فکر کردم چرا باید کتابی رو بخونم که دوستش ندارم در حالی که شاید هفته دیگه همین موقع زنده نباشم یا در بهترین حالت در به در و بی خونه توی خرابه ها پرسه بزنم

به جز ۴۰ صفحه اول هیچ چیز خاصی برای ارائه نداشت، نمیتونم این همه نامه عاشقانه رو تحمل کنم!خسته شدم.🤦‍♀️

به انچه درونمان میگذرد اگاه نیستیم.بینش،سوء ظن،تفکرات مبهم و احساسات متناقضی داریم که هیچ یک به تعریفی ساده تن در نمیدهند.خلق و خو هایی داریم،اما واقعا چیزی درباره شان نمیدانیم.سپس هرازگاهی با اثاری هنری مواکه میشویم که به نظر میرسد قلاب شان به چیزی گیر کرده است که ان را احساس کردیم،اما تا بحال هیچگاه به این وضوح متوجهش نشده ایم.

افتادم روی ریل الن دوباتن!
خیلی طول بکشه احتمالا خوندنش چون دارم اروم پیش میرم، به اون اثری که داره ازش حرف میزنه اکتفا نمیکنم و همه اثار نویسنده نامبرده رو میبینم.

ان که چنین مهربانانه حرف میزد دیگر سخن نمیگوید. زندگی اش چه رقت انگیز به پایان رسید.گویی در رویا او را از میان بازوانم بیرون کشیدند.

ریدینگ اسلامپِ خیلی داره طولانی میشه.

تساوی تنها در انجایی که تو هستی وجود دارد،مثل ازادی. ما تنها درون رحم برابر هستم.

همیشه چرنوبیل را با جنگ مقایسه میکنند.اما جنگ...آن را میشود فهمید...
پدرم از جنگ برایمان میگفت،من در کتاب ها میخواندم...اما اینجا؟از روستای ما سه قبرستان باقی ماند:در یکی مردم خوابیده اند،این قبرستان قدیمی مان است،در دومی سگ ها و گربه های تیر خورده که ما رهایشان کردیم،در سومی خانه هایمان.
حتی خانه هایمان را هم دفن کردند...

ژاپنی ها برای توصیف جوانانی که از اجتماع کناره گیری میکنند واژه ای دارند،هیکی کوموری.این جوانان مدرسه و شغلشان را ترک میکنند و تا چندماه حتی چند سال متصل در خانه میمانندو با دوستان و خانواده قطع رابطه میکنند.میخواهند کارهای عادی مثل بیرون رفتن انجام دهند اما با ترس های اجتماعی عمیقی فلج شده اند.آنها تمام وقتشان را در خانه و در محدوده کوچک اتاق خوابشان میگذرانند و تلویزیون تماشا میکنند، در اینترنت میچرخند و میخوابند.

اینجا سوالی وجود دارد...ما باید به این سوال پاسخ بدهیم: ما کی هستیم؟ بی این سوال هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و چیزی تغییر نخواهد کرد.معنای زندگی مان چیست؟ ومعنای ازادی مان؟ درباره آزادی فقط میتوانیم خیالبافی کنیم.ما میتوانستیم آزاد باشیم اما نشدیم. این اتفاق باز هم نیفتاد. هفتاد سال کمونیسم ساختیم و امروز داریم کاپیتالیسم میسازیم.قبلا مارک را میپرستیدیم و حالا دلار را. ما در تاریخ گم شده ایم.

بنده خداها مردم روسیه قدیم باید با چه چیزایی میخندیدن😐بخدا ایرج ملکی از چخوف بامزه تره! چخوف هیچوقت نباید پا به عرصه طنز پردازی میذاشت بزرگوار ریده در این عرصه.

ملاک قضاوت برای آنکه چه چیز خوب و ضروری است،نه حرف ها و اعمال مردم است و نه پیشرفت،بلکه تنها ملاک من هستم و قلب خودم.

چرا پدرم هیچوقت به من نگفتهذبود کشاله رانم را نخارانم؟ چرا پدرم هیچوقت یادم نداده بود دندانهایم را طوری مسواک کنم که مثل شیر کف کند؟ چرا مرا مثل حیوان بار آورده بود؟چرا فقیر ها در میان این همه کثافت و زشتی زندگی میکنند؟

آن ها برده میمانند چون از دیدن زیبایی های این دنیا عاجزند.
تا بحال حرفی درست تر از این از دهان کسی درنیامده

خدایا،جنگ چه چیز نفرت آوری ست. این حرف را یک سرباز به شما میزند .حتما مخ کسانی که جنگ را بازیچه خود قرار داده اند خراب است.حتما خل هستند که چنین جنگی را هیجان آور و افتخار امیز میدانند.

دلیلش رو نمیدونم ولی من به طور افراط گونه ای جذب غم (و هرچیزی که به غمگین بودن مربوط بشه مثل مرگ ، ناکامی ، جدایی و...) میشم! حتی اگر اون غم غمِ یه خرس باشه! بخش اول واقعا جذاب بود.

از روی بلندترین ساختمان موجود در جامعه میتوانید بگویید چه چیز الهام بخش آن جامعه است . اگر به یک شهر قرون وسطایی برسید،کلیسا بلندترین ساختمان است.
هنگامی که به یک شهر قرن هجدهمی میرسید ،قصر سیاسی بلندترین ساختمان است .
و هنگامی که به یک شهر جدید میرسید بلند ترین اماکن، ساختمان های اداری یا مراکز زندگی اقتصادی است.

من به مرگ تبدیل شده ام، ویرانگر دنیاها.
(جمله اپنهایمر پس از شنیدن خبر انفجار نخستین بمب.)

در کودکی هیچ دوردستی وجود ندارد :از دید نوزاد، مادری مه در اتاق دیگری ست برای همیشه رفته،از دید بچه ها زمان مانده تا روز تولد بی نهایت است.برای آن ها هر چیزی که غایب باشد،ناممکن ،از دست رفتهو دست نیافتنی ست.
(برای من این متن یاداوری کارکرد ذهنم بود که به کلی فراموشش کرده بودم)

زندگی برای لذت بردن نیست،بلکه برای سپری کردن و پشت سر گذاردن است.

این بحث مفصل دوئل و قوانین شهسواری داره عمیقا حوصلمو میجوه 😐