Ali Alauda > Recent Status Updates

Kiedy oddychasz z ulgą, ale wiesz, że jeszcze tyle stron do końca, co oznacza, że wcale nie skończy się to tak dobrze.

Uwielbiam go. Uwielbiam. Liść na wietrze.

Parę rozdziałów temu miałam takie: najlepsza scena tego sezonu!
A teraz po zmianie akcji mam takie: co tu się do jasnej choinki wyprawia?
xD

Oh yeah, tak trzymaj, Kvothe.

Teraz wiem, co czuł Kronikarz kilka rozdziałów temu. Wtedy aż tak go nie rozumiałam. Teraz tak. Kvothe, ty draniu.

Z każdym rozdziałem mam wrażenie, że stanie się coś tragicznego. To się zbliża.

Oj, grubo.

Nie powinnam tego czytać przy ludziach, bo nie mogę wtedy wyrazić w pełni swoich emocji. A chętnie bym sobie popłakała.

Kocham. Tą książka jest dla mojego serca jak syrop piernikowy dla kakao.

Już mi się chce płakać...

Naprawdę mam nadzieję, że to, co się teraz dzieje, ma głębszy sens.

XD

Zaraz będzie koniec, a ja potrzebuję odpowiedzi tak samo jak główny narrator!

Najlepsze jest w tym to, że pewnych emocji głównego bohatera narrator wcale nie musi opisywać, bo czytelnik zwyczajnie je czuje.

W tym momencie dodaję do tej książki tag "13-masterpieces".
Poczułam tremę jak przed prawdziwym występem. Coś takiego mogło mi się zdarzyć przy czytaniu chyba tylko raz, przy "Pszczoły i grom w oddali". I już boli mnie to, że trzeciego tomu Patrick Rothfuss jeszcze nie wydał...

Kiedy wiesz, że to nie skończy się dobrze, a i tak wierzysz i masz nadzieję.

Prawdopodobnie ta powieść trafi do mojej trzynastki ulubionych. I piszę to, będąc w jednej trzeciej książki.

Zaczynam rozumieć, dlaczego tę książkę poleca Sanderson.

Oh, why, why...? You know how to speak to my heart, you know?

Powoli, acz skutecznie się akcja rozwija. Podoba mi się. Nawet bardzo.

O szlag xD

Dobra, biograficzna część skończona, teraz legenda i autobiografie. Może będą ciekawsze.

Ile jeszcze?

Wreszcie, wreszcie mnie coś zainteresowało.

Naprawdę wolałabym czytać co innego.

Trzymajcie mnie, bo nie daję rady utrzymać skupienia przy tym stylu pisania.

A myślałam, że nigdy nie wrócę do Jednego. Fakultet z Autofikcji mnie zmusił (zachęcił?).

Szczerze, nie jestem pewna, czy zabiorę się za drugą część. Zobaczę za 40 stron.

Próbuję zrozumieć, dlaczego mnie to nie poruszyło w żaden sposób.