Hüma > Recent Status Updates

Ama insana yalnız hissettiren şey tek başına olması değildir. Yalnızlık, çevrende insanlar varken, toplum ve topluluk hayatı yaşarken onlardan dışlanmış hissetmektir.

Kya, sadece onun hatırına güldü, bu daha önce yapmadığı bir şeydi. Sırf yanında biri olması için kendinden verdiği başka bir parçaydı.

“Bir boşluğu doldurmak için sergilenen mantıksız davranışlar pek bir şeyi doldurmazdı aslında. Yalnızlığı yenmek için ne kadarını gözden çıkarırsın?”

Gelişim odaklı sevgi kültüründe ise kendini bulmana, güçlenerek kendi yolculuğun içerisinde anlamlı, coşkulu ve güçlü bir hayat yaşamana önem veriliyor ve imkan sağlanıyor. Nasihat edilmiyor ama süregiden, anlamlı bir sohbetin içindesin.

Dış tanıklığa bağlı korku kültüründe sevgi, davranışa dönük; sonuca, ürüne dönük; üstelik davranışın, sonucun ne olacağına bireyin kendisi değil, dışarıdaki bir otorite onun adına karar veriyor.

İnsan hayatının anlamını refahta, sosyal kimlikte, bulamaz. Ancak içindeki niyetin saflığında bulabilir. Niyetinin saflığını yaşamında bulamayınca hüzünlenir, öfkelenir, sıkılır, kederlenir. Ama kişi niyetinin saflığını özünde ve sözünde yaşamaya başladı mı, içinde yaşadığı koşullar ne olursa olsun mutlu olabilir.

İyi niyetle kötü davranan ama bunun farkında olmayan insanlardan oluşan bir toplumuz. Niyetimizde kötülük yok. Fakat tarihsel olarak kültürümüz denetim odaklı korku kültürü olarak geliştiği için çocuğun özünü geliştirme yerine, onun davranışlarını kontrol etmeye, denetlemeye niyet etmiş, önem vermişiz. Çocuğu geliştirip özgür bir birey olması için çabalamak yerine kalıplayıp emir kulu yapmaya çalışmışız.

Her çocuğun içinde, sevgiyle doldurulması gereken bir 'duygu deposu' vardır. Çocuk gerçekten sevildiğinde, doğal ve olması gerektiği gibi gelişir. Sevgi deposu boş kaldığında, çocuk yanlış davranışlara yönelir. Çocukların yaramazlıkları genellikle bu sevgi deposundaki boşluktan kaynaklanır.

Dünyadaki herhangi bir insan grubuna sadık olmak istemiyordum. Kendi öfkeme sadık olmak istiyordum. Gruplara ait olmaktan hep korkmuşumdur.

Ne olduğu önemli değil, dokununca onu değiştirdiğin ve ellerini çektiğinde sana benzeyeceği bir şeye dönüştürdüğün sürece, derdi. Sadece çim biçen adamla bahçıvan arasındaki fark dokunuştadır, derdi. Çimleri biçen adam orada hiç olmamış gibidir; bahçıvansa bir ömür boyu orada olacak.

Herkes ölünce ardında bir şeyler bırakmalı derdi dedem. Bir çocuk, bir kitap, bir tablo, inşa edilmiş bir ev veya duvar, yapılmış bir çift ayakkabı. Veya ekilmiş bir bahçe. Elinin bir şekilde dokunduğu bir şey, öldüğünde ruhunun gideceği bir şey olsun diye; böylece insanlar ektiğin o ağaca veya çiçeğe baktığında, sen orada olursun.

Daha geçen gece her şey yolundaydı ve sonra bir baktım ki boğuluyorum. Bir insan kaç kez dibe vurup da yaşamayı sürdürebilir? Nefes alamıyorum.

Ne tuhaftı, tuhaftı, ölmeyi öyle çok istemek ki bir adamın ortalıkta silahlı olarak gezinmesine izin vermek ve sonra çeneni kapayıp sağ kalmak yerine insanlara bağırmayı ve onlarla dalga geçmeyi sürdürmek ta ki onları delirtene dek ve sonra...

Kendini kurtar, boğulursan da en azından kıyıya doğru gittiğini bilerek ölürsün.

Çünkü, "Sen yalan içinde yaşıyorsun, ben hakikatte" iddiası, bir insanın ötekine söyleyebileceği en acımasız sözdür.

Her insan tanrının iradesiyle dünyaya gelmiştir. Ve tanrı insanı öylesine yaratmıştır ki, her insan ruhunu mahvedebilir ya da kurtarabilir. İnsanın hayattaki görevi, ruhunu kurtarmaktır.

Aynı inançları, hayatları bunlarla çelişen insanlar tarafından ifade edildiğinde bana nasıl itici geldiğini ve yine aynı inançların onlar sayesinde yaşayan insanları gördüğümde bana akıllıca ve çekici göründüğünü hatırlayınca, o inançları o zaman neden reddettiğimi, anlamsız bulduğumu ve bunların şimdi bana neden anlamlı göründüğünü anladım.

İnanç hangi cevapları verirse versin, bu cevapları kime verirse versin ve hangi inanç olursa olsun, inancın her cevabı insanın ölümlü varlığına sonsuzluk anlamı veriyor; yani acılarla, fedakarlıklarla, ölümle yok olmayan bir anlam. Bu demektir ki, yaşamanın anlamı ve imkanı, yalnızca inançta bulunabilir.

İnançtan çıkan sonuç şuydu: Hayatın anlamını anlamak için, kendimi akıldan kurtarmalıyım, hani bu anlam olmadan var olmayan akıldan.

Okumuşların ve bilgelerin temsil ettiği şekliyle akıl yoluyla elde edilen bilgi, hayatın anlamını inkar etmektedir. İnsanlığın muazzam toplulukları ise, bütünüyle insanlık ise, bu anlamı, akla dayandırılmamış bir bilgide görüyor. Akla dayandırılmamış bu bilgi ise, inançtır, yani benim iyice reddetmem gerektiğine inandığım inanç.

Herkesin kendini çok iyi hissettiği, herkesin ne yaptığını bildiği, oysa senin kendini iyi hissetmeyip dışlandığın neşeli bir topluluğa düşersen ne yap yap onlardan uzaklaş!