bengü > Recent Status Updates

Aklımın içini örümcek ağları sardı; kafamın sandalyelerinde elbiseler, gömlekler, çoraplar birikmeğe başladı; kurduğum hayaller, bir bekâr odasının dağınıklığına boğuldu.

O kadar az yaşadım ki sanki hiç ölmeyecekmişim gibi düşünme eğilimindeyim; insan hayatının bu kadarcık bir şeye indirgenmesi gerçek olamazmış gibi geliyor bana; elinizde olmadan, er ya da geç bir şey olacak diye hayal ediyorsunuz. Büyük hata. Bir hayat pekâlâ da boş ve kısa olabilir. Günler ne bir iz ne bir anı bırakarak sefil bir şekilde akıp gider; ve sonra bir anda duruverir.

canalıcı soru şudur: eğer bilimin ve doğruluğun tanımı yine bilimsel doğruya ulaşma yöntemlerine dayanacaksa, bilimin ve doğruluğun ne olduğunu nasıl belirleyebiliriz? Bilimsel yöntemin haklılığını ve varlık nedenini yine bilimin gözlemlenmesi yoluyla elde etme çabalarında hep aynı kısır döngü görülür: gözlem ilkesinin kendisi nasıl aklanacaktır?

Ve bana söyleyiniz. Nasıl bir dünyada ben, Selma’ya kavuştuğum takdirde, ondan mahrum kaldığım zamankinden daha az bedbaht olabileceğime emin olabilirim. Hiç âşık oldunuz mu? Oldunuzsa bu korkunç problemi bilirsiniz.

Belki cinayetlerin çoğu, bir aşağılık kompleksini hiç değilse irade cephesinden telâfi hamlesiydi. Bıçağı teyzesinin kalbine bir daha soktu. Tamam. Bıçak girerken varlığının şuuru artıyordu. Hayır, şuuru değil. Bıçağı bir daha soktu. Varlığı, varlığının kendisi artar gibi oluyordu...Ben teyzemi öldürürsem varım.

...şimdi fark ediyordu ki, zekâsı, bir yandan bu kıza, bir yandan da kendi nefsine karşı iki cepheli bir müdafaaya girmiş, her ikisine karşı da, tabiatın yatak odasında haklı ve bir apartman merdiveninde haksız görülüşü arasındaki farkın mürailiğinden duyduğu nefretin mevziinde tutunmak istemişti.

Katedrallere tapınma, öğrettikleri doğruları o katedralleri korumak için inkâr etmek gerektiği gün, sona ermelidir. Aziz Firmin'in, neredeyse askerî bir emir verircesine havaya kalkmış kolunun anlamı şuydu: Şeref icap ettiriyorsa, kırılırız. Belirli bir dönemde insani doğruları temsil ettikleri için güzel olan taşlara insanları kurban etmeyiniz.

Çünkü en çok sevdiğimiz insana bile, kendimize olduğumuz kadar sadık değilizdir ve tekrar sevebilmek için ... er geç o insanı unuturuz. Olsa olsa, o çok sevdiğimiz kadın, bu aşka kendine has bir şekil vermiştir ve bu sebeple, sadakatsizliğimiz de kendi içinde bir sadakat barındırır. Bir sonraki kadınla da aynı sabah gezintilerine onu da aynı şekilde geceleri evine bırakmaya ... ihtiyaç duyarız.

...savaşı sürdürmek isteyen taraf da, başlatan kadar, belki ondan daha suçlu, çünkü başlatan tarafın, bunca dehşeti öngörmemiş olması mümkündür.

Katedrallere tapınma, öğrettikleri doğruları o katedralleri korumak için inkâr etmek gerektiği gün, sona ermelidir. Aziz Firmin'in, neredeyse askerî bir emir verircesine havaya kalkmış kolunun anlamı şuydu: Şeref icap ettiriyorsa, kırılırız. Belirli bir dönemde insani doğruları temsil ettikleri için güzel olan taşlara insanları kurban etmeyiniz.

Sevilmek istediğimiz için anlaşılmak isteriz ve sevdiğimiz için de, sevilmek isteriz. Başkalarının anlayışı, ilgimizi çekmez, başkalarının aşkı münasebetsizlik gibi gelir bize.

Albertine güzel koleksiyonlar oluşturmaya başlamıştı bile; bunları çok zevkli bir biçimde bir vitrine yerleştiriyor, ben de baktıkça hem duygulanıyor, hem de korkuyordum, çünkü bu düzenlemelerde sergilediği ince zevk, sabırdan, yaratıcılıktan, özlemden ve unutma ihtiyacından oluşan, esirlere has sanattı.

İnsan bazen yol açtığı gözyaşlarına tahammül edemez.

Şüphe, içimizde hafiflemiş bir sızı olarak, sadece bir acı tehdidi olarak barınır; arzuyla aynı niteliktedir, onun ters yüzüdür, tıpkı arzu gibi, düşüncelerimizin merkezinde yer alır ve nasıl ki arzu, sevdiğimiz kadınla ilişkili olabilecek her durumda, zihnimize kaynağı anlaşılamayan hazlar yayarsa, bu şüphe de, düşüncelerimizin en ücra köşelerine, ince bir hüzün sızdırır.

Kendi arzularımız masum, karşı tarafın arzuları ise korkunçtur.

Bununla birlikte, sevgili Charles Swann, benim henüz pek genç olduğum', sizinse acı sona yaklaştığınız sırada pek az tanıyabildiğim Swann: Muhtemelen geri zekâlı bir çocuk gibi gördüğünüz kişi, sizi bir romanının kahramanı yaptığı içindir ki tekrar sizden söz edilmeye başlanıyor ve belki bu sayede yaşamaya devam edeceksiniz.

Albertine'in, taslak çıkaran bir ressamın bakışlarına benzer, faal bakışlar tarafından taranan çehresini, bu temasa, muhtemelen benim varlığım yüzünden, adeta farkında değilmişçesine, belki gizlice şehvetli bir edilgenlikle maruz kalan çehresini gördüğümde hissettiğim ıstırabı hatırlıyordum.

biraz derinliği olan her tensel cazibenin ardında, sabit bir tehlike vardır.

Aşka sadece yalanın yol açtığı ve aşkın, bize acı çektiren kişi tarafından ıstırabımızın dindirilmesine duyduğumuz ihtiyaçtan ibaret olduğu bir dünyada, yaşamayı isteme cesaretini nasıl bulabiliriz...

Hep şaka yollu söz ettiğimiz şeyler, genellikle aksine, canımızı sıkan şeylerdir, ama sıkıntımızı belli etmek istemeyiz ve belki de ayrıca, bu konuda şaka yaptığımızı duyan kişi doğru olmadığını düşünür diye gizli bir umut da taşırız.

Çok esprilidir. Bir otelden ayrılmadan önce, temizliği yapacak olan oda hizmetçisine küçük bir yadigâr niyetine, mutlaka bir dolabın, bir konsolun içine ihtiyacını görür, öyle gider. Hatta bazen aynı şeyi arabada da yapar; parasını ödedikten sonra da bir köşeye gizlenip, arabasını yıkamak zorunda kalan arabacının bağırıp çağırmasını seyrederek güler.

hoşlarına giden kişilere ne kadar hararetli bir yakınlık gösterirlerse, kendilerinden hoşlananları da o kadar aşağılayan eşcinsellerin katı tavrını takındı.

Bu hayattaki benliğimize benzer bir benliğe sahip olacağımız, sonraki bir hayatın var olmasını hararetle arzularız. Ama sonraki bir hayata uzanmadan, daha şimdiki hayatımızda bile, birkaç yılın sonunda, sonsuza dek korumak istediğimiz eski benliğimize ihanet ettiğimizi düşünmeyiz.

Öleli bir yılı geçti, sonuç olarak hâlâ yaşıyor. Peki ama niye beni öpmek istemiyor?" - "Bak, başı düşüyor zavallının." - "Ama öğleden sonra Champs-Elysees'ye gitmeyi ister." - "Çılgınlık olur!" - "Sence zararı dokunabilir mi, daha çok ölebilir mi gerçekten? Beni artık sevmiyor olamaz. Onu ne kadar öpsem de bir daha hiç gülümsemeyecek mi bana?" - "Ne yapalım, ölüler böyle işte."

...ben uzun zamandır, bir kadından, çoğunlukla bir tanışmaya bile direnemeyen esrarını, karekökünü alır gibi çekip çıkarmaya çalışmaktan vazgeçmiştim.

...tarlasına bağlı köylünün, daha özgür ve varlıklı insanların başının üstünden geçtiklerini gördüğünde gülümsemesi gibi, gülümseyerek duydukları şairane hazla iki kat artan hoşnutluğu...

...fiziksel anlamda erkekle erkeğin birleşmesi kısırdır, ne var ki, bir insanın, tadabileceği tek zevki bulabilmesi ve "bu yeryüzünde her varlığın", birisine "müziğini, ateşini ya da kokusunu" verebilmesi, önemsiz değildir.

Huxley’in icadı olan "ölüm koşullanmasında, çocuklar ölmekte olan insanların yanına getirilir bir yandan tatlı ve şekerle beslenir ve oyun oynamaya teşvik edilirken bir yandan da ölüm sürecini seyretmeleri sağlanır. Böylece çocuklar ölümle güzel duygulan birbirine bağlayacak ve onun karşısında dehşete kapılmaktan kurtulacaklardır.

Zaten düşüncesinin büyük bölümü, beyninden kitaplarına geçmişti. Sanki kitaplar ameliyatla bedeninden alınmış gibi zayıflamıştı.