Nika Meleksishvili > Recent Status Updates

ჯერ მხოლოდ ერთი ლექსი წავიკითხე, მაგრამ ღმერთო, გთხოვ, არა, გემუდარები, მისროლე ერთი-ორი კვირით ესპანეთში

ყოველთვის მეყოლება ვინმე, ვისაც შემეძლება მივმართო. ეს კი დიდი რამეა, ხვდები ალბათ. შენი ნაწილი მუდმივად იცოცხლებს ჩემში. რა თქმა უნდა, მე საუკეთესო ჭურჭელი არ ვიქნები შენთვის, მაგრამ სულ არაფერს ხომ ვჯობივარ? ❤️

წვიმა უხდება ძაან

სამყაროს გაოცება უნდა შეძლო, რიდი და პატიჟი რა მოსატანია!

თავისი სულის კუთხე-კუნჭულებში მიხვდა ცუკურუ ტაძაკი, რომ მხოლოდ და მხოლოდ ჰარმონია როდი აკავშირებს გულებს ერთმანეთთან. ისინი ჭრილობებით არიან გადაჯაჭვულნი. ტკივილი ტკივილშია ჩაწნული, სისუსტე – სისუსტეში. არ არსებობს სიჩუმე ამოძახილის გარეშე, მიტევება – სირცხვილის გარეშე, მიღება – დანაკარგის გარეშე. აი, რით იკვებება ჰარმონიის ფესვები.

ადამიანები მოდიოდბებ მასთან, ხვდებოდნენ, ცარიელი რომ იყო ცუკურუ და მიდიოდნენ. და რჩებიდა მარტოდმარტი ცარიელი, კიდევ უფრო დაცარიელებული ცუკურუ ტაძაკი.

კაცმა თუ გაპატია, არ უნდა გეგონოს, ვითომ სუსტია და იმიტომ დაგითმო.

“ბოროტების წინააღმდეგ საბრძოლველად მარტო სიკეთე არ კმაროდა არასდროს…”

ბოროტების დათრგუნვა განგიზრახავს, მაგრამ იგი ბოროტებითვე ვერ დაითრგუნება. როცა ძალადობას ძალადობითვე სპობ, მართალია, ერთ ბოროტებას ანადგურებ, მაგრამ იმავე ადგილზე რამდენიმე ახალი აღმოცენდება ხოლმე.

“ხალხის ამბავი მოგეხსენება, ასი სიკეთე რომ გაუკეთო და მერე ერთი ავი საქმე - დაივიწყებს და წყალში გადაგიყრის ყველაფერს და იმ ერთადერთ ავს დაგიხსომებს მხოლოდ.”

“საბრალო მამაკაცები; ჰგონიათ, რომ ღალატი ხორციელი რამ არის.”

- ღმერთო ჩვენო, შენ განუხსენ თვალი გონებისა და განუღე კარი ჭეშმარიტებისა მონასა შენსა, თუთაშხიას დათას, რათა აღარ შეგცოდოს. შთააგონე მას, რომ ბოროტების აღმოფხვრა და აღმოშანთვა ბოროტებითვე არ არის გონიერი და მართებული, რადგან ავსა საქმეს, თუნდაც სიკეთის სახელით ჩადენილს, სხვა უამრავი ჭირი მოაქვს, რომელნი უსასრულო და დამღუპველ არიან...

"ყველაზე კეთილშობილ, ხანგრძლივ და ულმობელ ომს გაუმარჯოს - ომს საკუთარ თავთან!"

- ვისაც ჩავაცვი, მან გამხადა, სწორედ. მე თუ არა, სხვას გახადა მაინც.
- რომ არ ჩაგეცვა მისთვის, გახდა თუ აგცდებოდათ ან შენ და ან იმ სხვას?

ერთ დროს მეფობდა იუპიტერი, ახლა კი მეფედ ზის ფარშევანგი

"თუმცა, მგონი, ბიძაჩემი-მამობილი და ბიცოლა-დედაჩემი მაინც მოტყუვდნენ... ჩემი კომპასი მხოლოდ ჩრდილო-დასავლეთს ურევს; როცა ქარი სამხრეთისკენ უბერავს, ქორს და ყანჩას თვალით ადვილად ვარჩევ."

"სარკემ მიჩვენა ის, რასაც ჩვეულებრივ მიჩვენებდა ხოლმე, ნამდვილი დეგენერატის დაღრეჯილ ფიზიონომიას" ❤️

ხოლო თვალები განა სხვა ვინმემ -
მე დავიბრმავე ჩემივე ხელით.
რადგან, რად მინდა თვალის სინათლე,
თუკი თვალხილულს არაფერი მინახავს ტკბილი?

ადამიანთა მოკვდავო მოდგმავ, არარაობად თუ ჩაგთვლი მხოლოდ ამქვეყნად მცხოვრებს.

რადგან ვინ აღწევს ბედნიერებას იმაზე მეტს, რომ შემდგომში ისევ ამგვარი ბედით გამოჩენილი ქვე არ დაეცეს იმ სიმაღლიდან?

"ვინ ისურვებდა, ხელთ ქვეყნის მართვა ჩაეგდო და სიმშვიდის ნაცვლად მუდამ ძრწოლაში ყოფილიყო, ვინ ისურვებდა, თუკი ისედაც ექნებოდა ძალაუფლება?

ჰოდა, არც მე მსურს ტირანობა, მე მირჩევნია, ტირანის მსგავსად ვიყო მხოლოდ."

Les moments de crise produisent un redoublement de vie chez les hommes.

"ძალიან გაგვიმართლა, რომ ომებს მამაკაცები იწყებდნენ. ქალებს რომ დაეწყოთ ომები, ისინი ისეთი თანმიმდევრულები არიან თავიანთ სიმხეცეში, რომ ადამიანი აღარ დარჩებოდა დედამიწაზე..."

"თქვენ უკვდავება მოგისაჯეს სასჯელად წიგნების წერის გამო."

ახლა არ მითხრათ, ორ ადამიანს, ერთმანეთს რომ არაფერში ეთანხმებიან, შეუძლია ერთმანეთი უყვარდესო – ეს საბავშვო ზღაპრებია. შეიძლება უყვარდეთ ერთმანეთი, თუკი საკუთარ შეხედულებებს თავიანთთვის შეინახავენ, ან ამაზე ხუმრობის ტონით ილაპარაკებენ უთანხმოების მნიშვნელობის შემცირებისთვის... არა იმიტომ, რომ ამდენად სწამთ არგუმენტებისა, რომელთაც თავად იცავენ, არამედ უფრო იმის გამო, რომ ვერ იტანენ, როცა მართლები არ არიან.

ამქვეყნად არც ერთი რომანისტი ჩემთვის რობერტ მუზილზე უფრო ძვირფასი არ იქნებოდა. ის კი ერთ დილას ჰანტელები ვარჯიშისას გარდაიცვალა. როდესაც ჰანტელებს ვწევ, გულისცემას შეშფოთებით ვადევნებ ხოლმე თვალყურს – მეშინია, არ მოვკვდე, რადგან ჰანტელებით ხელში, ჩემი საყვარელი ავტორივით სიკვდილი ისეთ შტერ, გიჟ და ფანატიკოს ეპიგონად მაქცევდა, რომ სასაცილო უკვდავება დაუყოვნებლივ გარანტირებული მექნებოდა.

როდესაც ამქვეყნად ვიბადებით, ან ვკვდებით, შეუცნობლის გვეშინია. მაგრამ ეს შიში მხოლოდ ჩვენი შინაგანი განცდაა და რეალობასთან არავითარი კავშირი არ გააჩნია. სიკვდილი დაბადებას ჰგავს, უბრალოდ მდგომარეობის შეცვლაა.

“ქართველი კაცი რო სუსის ქალს უპწკენს გაატარებს, იმ ჯაცის არ მჯერა მე. თვალით მაინც უპწკინე. მარა საღადაა რუსები. ტანკი და უბედურობა. ფუჰ!”

“რა მიყვარს, რა მკლავს, რა მატირებს და - ბებიების ჩახუტება. ჩემი პატარა, მჩატე, სუფთა ბებიების ჩახუტება, აწევა და დატრიალება.”

“-ხო შეჭამ?
რას იზამ, როცა ხედავ, რომ კიტრი და პამიდორი უკვე დაუჭრიათ და აურევიათ ერთმანეთში, სულგუნის ნაჭრები კი კოხტად მისვენებულან ერთმანეთზე.
-კი.”